Εδώ γεννιέται και μεγαλώνει το μπάσκετ
Ίσως είναι ο ήχος που μεταφράζει σε μεγάλο βαθμό τα παιδικά μου χρόνια όπως και πολλών άλλων που βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία των ‘’μπασκετόφιλων’’ και όχι μόνο. Είναι ο ήχος που με κάνει να γυρνώ να ψάξω από πού προέρχεται και ενίοτε να χαζέψω για λίγη ώρα τις προσπάθειες μικρών και μεγάλων κάτω από την μπασκέτα. Είναι ο ήχος που ίσως ενοχλεί τους γείτονες στις ώρες κοινής ησυχίας και ο λόγος πολλών καυγάδων στα παιδικά μας χρόνια. Ο ήχος μια μπάλας μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο, στο δρόμο, ακόμα και μέσα στο σπίτι.
Είναι πολλά τα μέρη που μπορείς να συναντήσεις το συγκεκριμένο ήχο αλλά σαν αυτόν που προσφέρει το ανοιχτό γήπεδο δεν τον συναντάς σε κανένα άθλημα. Το μπάσκετ που ξέρει ο καθένας το έχει μάθει εκεί, στο τσιμέντο που άλλοτε είναι κακοφτιαγμένο και άλλες φορές απλά αρκετό για να μην τραυματιστείς. Το έχει μάθει κάτω από μπασκέτες ετοιμόρροπες, σπασμένα ταμπλό, στεφάνια που κάνουν θόρυβο και είναι έτοιμα να πέσουν. Όλα τα παραπάνω όμως ήταν αρκετά για να φτιάξουν το απόγευμά σου.
Στην Ελλάδα μετά τον θρίαμβο της Εθνικής μπάσκετ στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και το χρυσό μετάλλιο, τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ ξεφύτρωσαν σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε προαύλιο σχολείου. Η πορτοκαλί μπάλα έγινε η καλύτερα παρέα πολλών που είτε ήθελαν να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα, είτε απλά έκαναν την πλάκα τους σε κάποιο γηπεδάκι.
Είναι ο τρόπος παιχνιδιού που φτιάχνει έναν παίχτη μπάσκετ. Αν θέλετε σκεφτείτε τον καλύτερο μπασκετμπολίστα ή οποιονδήποτε βγάζει ή έβγαζε λεφτά από το άθλημα και φανταστείτε πως μπορεί να ξεκίνησε. Σκεφτείτε που γινόταν καλύτερος και που εξελίχθηκε σαν παίχτης. Θα μου πείτε ότι γι’ αυτό υπάρχουν οι ομάδες, οι ακαδημίες και οι προπονητές. Δεν θα διαφωνήσω. Αυτά όμως που ζει και μαθαίνει ένα παιδί στην πρώτη του επαφή με το ανοιχτό γήπεδο δεν μπορεί να του τα μεταδώσει κανένας.
Είναι πολλοί οι αθλητές που έχουν παραδεχτεί ότι το ανοιχτό γήπεδο, το ‘’μονό’’ όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε, ‘’φτιάχνει’’ την τεχνική του κάθε παίχτη αλλά ακόμα και τον χαρακτήρα του. Μπορείς να καταλάβεις μέσα σε 5 λεπτά τι είδους παίχτης είναι ο καθένας αλλά και τι άνθρωπος. Όποιος το έχει ζήσει έστω και μια φορά θα φέρνει στο μυαλό του αυτόν που διαμαρτύρεται συνέχεια για παράδειγμα, τον γκρινιάρη της παρέας που ζητάει συνέχεια φάουλ ή διαμαρτύρεται για το φάουλ που ‘’δεν έκανε’’. Υπάρχει για παράδειγμα, αυτός που ξέρει τα πάντα για το άθλημα αλλά οι τραυματισμοί και οι ατυχίες δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα. Υπάρχουν και οι ‘’προπονητές’’ που παλιά έπαιζαν μπάσκετ σε καλό επίπεδο και τώρα συμβουλεύουν όποιον έχουν απέναντί τους. Αυτές τις μορφές και άλλες πολλές συναντάς στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ και σε επόμενο άρθρο θα τις παρουσιάσω μία προς μία.
Γυρνώντας στην τεχνική ενός παίχτη, θυμάμαι μια δήλωση παλιού προπονητή που μιλώντας για τον Θοδωρή Παπαλουκά, δήλωνε ότι ο ‘’Τεό’’ του Ελληνικού μπάσκετ… έπλαθε την τεχνική του αλλά και το μυαλό του στα ανοιχτά γήπεδα μέχρις ότου γίνει μέλος ομάδας και φτάσει μέχρι το σημείο που όλοι έχουμε δει. Το αν κάποιος θα φτάσει στο ανώτατο σημείο μπασκετικά, από έναν σημείο και μετά, εξαρτάται από τον ίδιο, την δουλειά που κάνει μέσα στο γήπεδο, την ομαδικότητά του αλλά και με ποιους ανθρώπους δουλεύει στο πέρασμα του χρόνου.
Υπάρχουν παίχτες που έχουν μείνει σε ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού που έμαθαν στα ανοιχτά γήπεδα και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν ή δεν προσαρμόστηκαν ποτέ σε παιχνίδι 5 εναντίον 5. Δύο παραδείγματα από τη χώρα μας είναι ο Γιώργος Διαμαντόπουλος με καριέρα κυρίως στον Πανιώνιο αλλά και πέρασμα από τον Ολυμπιακό και ο Νίκος Παππάς(φώτο) ο οποίος επίσης έκανε σπουδαία καριέρα στην ομάδα της Νέας Σμύρνης και τώρα είναι από τα σημαντικότερα ‘’όπλα’’ του Παναθηναϊκού. Οι συγκεκριμένοι παίχτες είχαν όλα τα στοιχεία ενός παίχτη που παίζει σε ανοιχτά γήπεδα ή στο κλασσικό πλέον street basketball όπως το αποκαλούν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Πολύ καλοί στο ατομικό παιχνίδι ένας εναντίον ενός, σκόρερ που θέλουν να πάρουν πολλές προσπάθειες ανά παιχνίδι, λιγότερο ομαδικοί και με ‘’θεματάκια’’ στην άμυνα. Τα δύο τελευταία αρνητικά στοιχεία είναι αυτά που δεν θέλουν να βλέπουν οι προπονητές κυρίως στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Σε μια χώρα που είναι πλήρως εξοικειωμένη με το άθλημα του μπάσκετ όπως η Ελλάδα, βλέπουμε ότι συνεχίζουν να φτιάχνονται ανοιχτά γήπεδα αλλά κυρίως με την αγάπη του κόσμου να συντηρούνται παλιά γήπεδα που έχουν μείνει στο έλεός τους. Ο καθένας με μικρή βοήθεια από την καθαριότητα του γηπέδου μέχρι και το να μπει ένα διχτάκι στο στεφάνι, συνεισφέρει και με το παραπάνω σε έναν χώρο όπου και ο ίδιος αλλά και πολλοί καθημερινά περνούν κάποιες ώρες της ημέρας.
Από τις καλύτερες διαφημίσεις για τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ είναι και τα τουρνουά αλλά και οι συγκεντρώσεις που κάνουν μεγάλοι παίχτες της χώρας μας. Πρόσφατα είδαμε πως ο Γιώργος Πρίντεζης, με τη βοήθεια συμπαικτών του αλλά και αντιπάλων του, κατάφερε να διοργανώσει στη Σύρο ένα μεγάλο τουρνουά 3 on 3 με τη συμμετοχή πολλών παιδιών, ερασιτεχνών αλλά και επαγγελματιών αθλητών.
Σε μια γειτονιά της Αθήνας μέσα στο καλοκαίρι τα αδέρφια Αντετοκούνμπο κατάφεραν και μάζεψαν περισσότερο από 3 χιλιάδες κόσμο για λίγες ώρες σε έναν ανοιχτό γήπεδο στα Σεπόλια δείχνοντας κάποια από τα μυστικά του μπάσκετ. Στο γήπεδο που αυτοί οι ίδιοι ξεκίνησαν να ονειρεύονται…
Τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ δείχνουν περίτρανα ότι έχουν ένδοξο παρελθόν, παρόν αλλά και πολύ μέλλον. Όσο ηχεί η πορτοκαλί μπάλα, σε κάθε ντρίμπλα, σε κάθε άστοχο ή εύστοχο σουτ σε παλιό τσιμέντο ή νέο ταρτάν, το μπάσκετ θα μένει ζωντανό στα μέρη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.