Έρωτας και μετά φίλος;
Δες τον έρωτα πως κοιτάει την ψυχή πως την ακουμπάει και αυτή παραδομένη. Πώς να μπορέσει αυτή η ψυχή να συνεχίσει όταν αδειάζει; Ακόμη και σαν άγαλμα να το σπάσεις ποτέ δε θα κολλήσει κάθε κομμάτι του!
Οι έρωτες που μας σημάδεψαν δεν ήταν σχέσεις κοινωνικές, ούτε για να «περνάμε καλά». Τι φτηνό αυτό το «περνάω»! Σαν «ξεπετάω». Οι σχέσεις που χτίστηκαν και καταστράφηκαν καμιά σχέση δεν έχουν με φιλία σε αυτά που πέρασαν! Δεν μπορούν να προσποιηθούν δεν γίνεται να έχεις την άνεση της χαρούμενης φιλίας. Είναι πάντα πληγωμένες και πάντα θυμωμένες. Έτσι πρέπει. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του ένα καφέ για να πεις τα νέα σου, για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάρβαρο “τα λέμε “.
Μόνο που ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε, δεν αλλάζει. Μένει εκεί, μνημείο ακίνητο να δηλώνει μια απόπειρα για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά. Δε γίνεται να εξελίξεις μια τέτοια ιστορία μετά το χωρισμό. Είναι πικρό, είναι σαν να προδίδεις μια θρησκεία. Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο. Δεν ξαναγγίζεται αυτό. ΔΕ ΓΥΡΊΖΕΙ ΠΊΣΩ. Όσο και να θες όσο και να φωνάζεις.
Οι έρωτές μας οι αληθινοί, ακόμη κι αν τέλειωσαν, όσο άγαρμπα κι αν τέλειωσαν, είναι ιεροί. Ένα δικό μας κομμάτι, αιώνια παραδομένο στον πρώην αγαπημένο. Οι γνήσιες συναντήσεις μας, θα παραμένουν ισόβια μέσα στην συναισθηματική διαδρομή μας. Υπήρχε ερωτοφιλία ναι..τότε ναι.
Εκείνο το τρομερό δέσιμο τι απέγινε;
Ο ψυχικός πόνος του ερωτικού χωρισμού είναι απώλεια είναι πένθος. Τι τον κάνεις, λοιπόν, τον αβάσταχτο πόνο, προκειμένου να ξεκινήσεις μια γελαστή, αθώα φιλία; Ο πόνος θα υποχωρήσει, η θύμηση του ομως παραμένει εκεί. Τι κάνεις το παράπονο, την οργή, τη ματαίωση, την απογοήτευση, το κενό, την τρέλα που συνοδεύουν κάθε χωρισμό; Πώς τα βγάζεις πέρα με την ανάμνησή τους, την αναβίωση, τους συναισθηματικούς συνειρμούς που ζωντανεύουν όταν το βλέμμα σου ξανασυναντά το βλέμμα που τα προξένησε, όταν ο ήχος της φωνής του σε ταξιδεύει και σε βουλιάζει αν θες στις μεγάλες σας στιγμές, όταν ο μαγνητισμός ξανατυλίγει κορμιά που κάποτε αληθινά σμίξανε;
Όχι, όσο και να πονας, να θες να δεις την αγάπη σου να μάθεις πως ζει, δηθεν φιλικα… Δε μπορείς!