Η αλήθεια πίσω από το ψέμα της μιας βραδιάς

Υπάρχουν μερικά πράγματα στη ζωή που ξεκινούν με τον απλό τρόπο. Ένα «Γεια… Να σε κεράσω ένα ποτό;» Αυτό είναι όλο. Ευκόλως εννοούμενο, το κορίτσι αποδέχεται το κέρασμα, μιλάνε για γενικά και αόριστα θέματα και μερικές ώρες αργότερα βρίσκονται μαζί στο σπίτι του, στο δικό της, στις τουαλέτες, στο αυτοκίνητο. Γυμνοί και οι δύο ή μισοντυμένοι, προσπαθούν να ενώσουν τις μοναξιές τους.
Ναι, μοναξιές. Μόνοι τους είναι κι ας μη θέλουν να το παραδεχτούν. Μόνοι τους είναι και ας έχουν κάποιον άνθρωπο να τους περιμένει που φυσικά αγνοεί της νύχτας τους τα καμώματα. Είναι μόνοι μέσα τους, στην ψυχή τους, γιατί δεν βλέπουν τίποτα άλλο πέρα από τον άδειο εαυτό τους. Μόνο αυτό έχουν και ας λένε πως τα έχουν όλα. Άδειοι είναι που προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με τη σαρκική επαφή, αγνοώντας πως το κενό δε γεμίζει με κενό. Στο τέλος, αφού ξεδιψάσουν και οι δύο τη λαχτάρα τους για ανθρώπινη επαφή, επακολουθεί το κλασσικό κλισέ «ήταν μόνο για μια φορά» και δεν ξαναμιλούν ποτέ.

Το αστείο όμως πολλές φορές, είναι όταν ένας απ’ αυτούς, που συνήθως κακά τα ψέματα είναι το κορίτσι, ελπίζει κρυφά ότι θα την ερωτευτεί ως δια μαγείας και θα της τηλεφωνήσει ξανά! Μα τι αστείοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι! Ξεκινάμε να κάνουμε κάτι που ξέρουμε ότι δε θα διαρκέσει πάνω από λίγες ώρες και καταλήγουμε να πλάθουμε ρομαντικά σενάρια στο μυαλό μας, ενώ αγνοούμε ότι με αυτό που κάνουμε έχουμε βάλει ήδη φωτιά στο ρομαντισμό και κοροϊδεύουμε χορεύοντας πάνω από τις στάχτες του.
Φυσικά, τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι και καταλήγουν ο καθένας στο σπίτι του. Το κορίτσι κάθεται πια μόνο του και αναρωτιέται… «πώς αγνόησε τα σημάδια;» ρωτά τον εαυτό της… Αφού το ήξερε κατά βάθος ότι έτσι θα γινόταν, γιατί έκανε ότι έκανε ενώ περίμενε κάτι άλλο; Πληγώνεται και δεν μιλάει ποτέ και σε κανέναν για ότι έγινε εκείνο το βράδυ που έφυγε νωρίς από το μπαρ. Γιατί; Ντρέπεται που ένας άγνωστος ξύπνησε κάτι μέσα της και μετά σηκώθηκε και έφυγε. Ξεχνά ότι συναίνεσε σε αυτό, ξεχνά ότι το έκανε επειδή έτσι είχαν συμφωνήσει και πληγώνεται.
Πώς μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο μαζοχιστές; Ελπίζουν σε κάτι παράδοξο και αντί να μάχονται γι’ αυτό, πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά όταν φτάνουν στο αδιέξοδο κοπανούν τον τοίχο και αναρωτιούνται πως έφτασαν μέχρι εκεί. Μυστήρια πλάσματα. Γεμάτα πάθη, μυστικά, ένοχες απολαύσεις και κρυφές επιθυμίες…