Λιουμπλιάνα – Yugo Yugo Bubamara

Η βορειότερη πρωτεύουσα των Βαλκανίων, μία πόλη που την προτείνω ανεπιφύλακτα να την περπατήσεις, να τη δεις, να τη ρουφήξεις, να τη ζήσεις κιόλας. Γεωγραφικά, η απόστασή της κλίνει περισσότερο προς την κεντρική Ευρώπη, όμως είναι πολιτισμικοί και ιστορικοί οι λόγοι που την κάνουν Βαλκάνια πρωτεύουσα, και δικαίως. Κατεβαίνοντας με το λεωφορείο από τα βόρεια σύνορα με την Αυστρία, απόρησα πώς καταλαβαίνει κανείς ότι περνάμε από την μία χώρα στην άλλη. Μου απάντησαν «θα το καταλάβεις, φαίνεται». Και όντως, φαίνεται. Δεν είναι η φύση που το φωνάζει, ούτε οι φάτσες των ανθρώπων που είναι διαφορετικές, είναι όμως το τελευταίο χωριό της Αυστρίας που αγγίζει την τελειότητα ενός συνοριακού χωριού, με αρχιτεκτονική αυστριακή και αυστηρή, και το πρώτο της Σλοβενίας διαφορετικά, με το σλοβένικο απλό, βουκολικό, α-πολυτελές, βαλκανικό. Και μπορεί οι φάτσες των ανθρώπων με μια ματιά να μην είναι διαφορετικές, περπατώντας όμως μέσα στη Λιουμπλιάνα όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας, νιώθεις ότι η πόλη ζει, τρέχει, καβαλάει ποδήλατα δίπλα στο ποτάμι, φωνάζει, πίνει, καπνίζει, γελάει.

Σε μια πόλη  που θυμίζει τη ζωή στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, ή στην Αθήνα, ή στα Γιάννενα, ή στην Πάτρα και όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από τους συνταξιδιώτες μου «αρχιτεκτονικά, μοιάζει με τη Φλώρινα» -και μπορεί να σας μοιάζει υπερβολικό αλλά ναι, μοιάζει- τα πράγματα που επιβάλλεται να κάνεις είναι να την περπατήσεις από άκρη σε άκρη και από γωνία σε γωνία. Το ποτάμι Λιουμπλιανίκα και τα πέριξ του, δέντρα σε άπειρα χρώματα που το αγκαλιάζουν και από τις δύο πλευρές, γεφυράκια κατά μήκος της πόλης, θα σου πάρουν το μυαλό. Τα μικρά σπιτάκια σε πολλά χρώματα, τα καφέ και τα μαγαζιά γύρω γύρω, επίσης. Θα πας να πιεις καφέ στις πλατείες και ειδικά στην πλατεία κάτω από το ασανσέρ του Κάστρου. Θα επισκεφτείς και το Κάστρο. Θα ζητήσεις από τον καλλιτέχνη που μοιάζει με μοναχός να σου γράψει το όνομά σου με μεσαιωνική γραφή και να δημιουργήσει γύρω του σχέδια. Αν σε συμπαθήσει, μπορεί να σου γράψει και κάτι στα  λατινικά που συνοδεύει τον χαρακτήρα και την αύρα σου. Αλλά μη μείνεις και πολύ στο Κάστρο, δεν τρώει πολύ χρόνο. Ξανακατέβα στο κέντρο και περπάτα. Πήγαινε και δες την διαφορά των κατοικιών του κέντρου με τη διαφορά των κατοικιών έξω από το κέντρο, για παράδειγμα περπατώντας προς τον σταθμό των τρένων. Ο κομμουνισμός τις έχει αφήσει πίσω του, πολυκατοικίες θεόρατες με στοιβαγμένα διαμερίσματα στους 14 ορόφους τους.

Οι Σλοβένιοι αρνούνται σε μεγάλο ποσοστό τη γιουγκοσλαβική καταγωγή τους. Προσπαθούν να «προσαρτηθούν» στις χώρες του Βορρά, και να επονομαστούν Κεντρική Ευρώπη. Παρόλα αυτά δεν το πετυχαίνουν ιδιαίτερα, και αυτό δεν είναι κακό: οι ακριβώς από πάνω τους Αυστριακοί χαρακτηρίζονται ως λαός περισσότερο πειθαρχημένος ακόμη και στον τρόπο που περπατά στο δρόμο και που μιλάει, οι Σλοβένιοι από την άλλη δίνουν την αίσθηση της ζεστασιάς και της οικειότητας στην πόλη, τόσο που τη νιώθει σπίτι του κανείς όποιο στυλ ζωής και αν ακολουθεί. Το συνονθύλευμα κουλτούρας κάνει τη Λιουμπλιάνα ιέρεια συνδυασμού χαλαρής ζωής, μυρωδιάς χόρτου σε στενοσόκακα, μπυραρίας για all-star, που λέμε, και μπαρ για ψηλοτάκουνα και γόβες. Οι φωνακλάδες στα καφέ, στο δρόμο, ο αυθορμητισμός και η εξυπηρέτηση δεν θυμίζουν κεντροευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά παραπέμπουν περισσότερο στη Yugo – Yugo ταυτότητα του λαού.

Θα σου προτείνω ανεπιφύλακτα το φθηνό αλλά ονειρεμένο ξενοδοχείο Meksiko Hotel που μπορεί να βρίσκεται κοντά στο σταθμό των τρένων, αλλά το περπάτημα ως την πόλη είναι 10 με 15 λεπτά. Θα φας παραδοσιακό φαγητό και σλοβένικες σούπες, καθώς και πίτες, μπουρέκια, τσουρεκοειδή και σφολιατοειδή. Θα αγοράσεις σουβενίρ και μπορείς να πάρεις σε μαγνητάκι ή σε καρφίτσα το μικρό ζωάκι που οι ντόπιοι έχουν σαν σύμβολο τύχης: τη μικρή bubamara – δηλαδή τη γνωστή σε όλους μας πασχαλίτσα. Φιλαράκι, θα ερωτευτείς, σε λέω.