Μόνη στην Τορώνη

 

the-beach

Και πώς να μη νιώσω μόνη όταν καταλήγω στο προτελευταίο χωριό του ποδιού; Μπήκα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ γεμάτη προσδοκίες για ξεφάντωμα, ξενύχτια και άραγμα στα μπιτσόμπαρα το πρωί και στα μπαράκια το βράδυ. Έλα όμως που συνάντησα ακριβώς το αντίθετο!
Το πρώτο πράγμα που με ”τρόμαξε” ήταν η απόσταση. Ξέρεις τώρα, Θεσσαλονίκη – Χαλκιδική μια απόσταση ρουτίνας. Όχι όμως και σ’ αυτήν την περίπτωση : τρισείμησι ώρες με το λεωφορείο (γύρω στις 2 με αυτοκίνητο) για να φτάσω στο προτελευταίο χωριό του 2ου ποδιού.

Το παραβλέπω αυτό, εφόσον έχω καλή παρέα είναι παντού ευχάριστα, έλεγα για να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Φτάνουμε με το καλό στην Τορώνη. Το χωριό έχει 3 στάσεις και εμείς κατεβήκαμε στην πρώτη. Το μόνο που είδαμε ήταν ένα beach bar, κατά τ’άλλα ησυχία. Σκεφτήκαμε ότι όσο προχωράμε θα συναντήσουμε όχλο και μαγαζιά, αλλά διαψευστήκαμε. Ταβερνάκια και καφετέριες βλέπαμε δεξιά και αριστερά απ’τον κεντρικό δρόμο.toroni-sitonija-letovanje-vile-hotel-torini-smestaj-dream-tours-leskovac-1

ΟΚ, καταλάβαμε. Το χωριό ήταν εξαιρετική επιλογή για οικογενειακές διακοπές και αποδράσεις, όπως επίσης και για νεότερους που απλά θέλουν να απομονωθούν και να χαλαρώσουν μακριά απ’τη βαβούρα της πολυκοσμίας. Για την παρέα μου όμως ήταν μία λάθος επιλογή για διακοπές.
Έπειτα από μισή ώρα εξερεύνησης τα παιδιά έχασαν κάθε ίχνος υπομονής και πρότειναν να τα μαζέψουμε όπως είμαστε και να γυρίσουμε πίσω, προς Μαρμαρά. Εκέι υπήρχαν όλα όσα ψάχναμε εξ αρχής. Ωστόσο, κάτι επέμενε μέσα μου να παραμείνουμε εδώ. ” Άντε ρε παιδιά, να κάνουμε κάτι διαφορετικό φέτος! ” τους είπα με ενθουσιασμό. Με μισή καρδιά με ακολούθησαν. Αφού τακτοποιηθήκαμε, τη βγάλαμε την υπόλοιπη μέρα σε ένα beach bar με χαλαρή μουσικούλα. Καθόλου άσχημη ανάπαυση μετά από τόσες ώρες ταξιδιού. Ο ήλιος έδυε, ο ουρανός ήταν πορτοκαλί και μωβ και το αεράκι μας δρόσιζε.img_20160902_192601

Τις επόμενες μέρες ήμασταν απ’το πρωί ως το βράδυ στην παραλία και τα παιδιά ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να κάνουν κάμποσες δραστηριότητες στην ήσυχη παραλία της Τορώνης.

Διαβάσαμε βιβλία στην ξαπλώστρα -κάτι που ανέκαθεν νομίζαμε ότι κάνουν οι εκλεπτυσμένοι άνθρωποι-, παίξαμε ρακέτες, χαρτιά, τάβλι. Μέχρι και τα αγγλικά μας εξασκήσαμε μιλώντας σε τουρίστες.

Τα βράδια συναντιόμασταν με την παρέα των Ρουμάνων που γνωρίσαμε και παίζαμε παιχνίδια στο μικρό λούνα παρκ και αργότερα καθόμασταν στην παραλία με μπύρες και πιτόγυρα. Είχε καθιερωθεί αυτό, κάθε βράδυ ήμασταν μαζί και περνούσαμε πολύ όμορφα.
Τελικά μόνο μόνη δεν ήμουν στην Τορώνη. Απόλαυσα τα μπάνια μου, βρήκα εναλλακτικούς τρόπους να περνάω καλά, γνώρισα κόσμο από ένα άλλο κράτος και μπορώ να πω ότι γέμισα τις μπαταρίες μου για το χειμώνα. Και το κυριότερο : έμαθα να μην απορρίπτω το άγνωστο, διότι ακόμα κι εκεί παραμονεύουν νέες εμπειρίες και σίγουρα θα διδαχτώ κάτι απ’αυτές. Καμιά φορά είναι καλό να βγαίνεις έξω απ’τα νερά σου και να μην πηγαίνεις συνέχεια εκ του ασφαλούς.

Αυτό έκανα φέτος και ανταμείφθηκα…