Στις ζωές των άλλων ψυχολόγοι, στις δικές μας ψυχασθενείς

Εδώ και χρόνια, όταν πρόκειται για τις ζωές των άλλων έχω πάντα την καλύτερη συμβουλή. Πάντα έχω την καλύτερη λύση στο πρόβλημα της κολλητής μου, των φίλων μου, των γονιών μου. Στρωτά και χαμογελαστά και με επιχειρήματα θα βρω να πω το σωστό κι αυτό που πρέπει να γίνει. Κι όλοι οι άλλοι έχω την εντύπωση πως το ίδιο θα κάνουν. Όλοι δίνουμε τις καλύτερες συμβουλές στις ζωές των άλλων, αλλά για να τις τηρήσουμε στη δική μας ούτε λόγος.

Κι αναρωτιέμαι, αν φταίει το ξερό μας το κεφάλι ή αν τελικά είμαστε σκατά ψυχολόγοι. Γενικά, αναρωτιέμαι αν κάτι πηγαίνει στραβά με μας. Θυμάμαι πολλές φορές τον εαυτό μου να συμφωνεί με τους φίλους μου, θυμάμαι να κατανοεί απόλυτα τις συμβουλές τους. Θυμάμαι μάλιστα να φεύγω περιχαρής έχοντας πείσει τον εαυτό μου, ότι το πρόβλημα λύθηκε. Και την άλλη μέρα το πρόβλημα είναι πάλι εκεί σαν να μην έφυγε ποτέ.

Θα θελα πολύ, εσείς που συμβουλεύετε σωστά και ακολουθείτε οι ίδιοι τις συμβουλές σας, να μας πείτε πως το κάνετε. Γιατί αντιμετωπίζοντας μια κατάσταση απ’ έξω, με το μάτι ενός τρίτου, όλα μοιάζουν απολύτως λογικά και νηφάλια. Όταν όμως αλλάζει η οπτική γωνία και είσαι μέσα στο πρόβλημα καταλαβαίνεις, ότι εσύ ο ίδιος είσαι το πρόβλημα. Όταν ανακατεύονται λοιπόν τα συναισθήματα, πείτε μας πως μπορείτε και χωνεύετε έτσι εύκολα δύο-τρεις λογικές συμβουλές.

Στο δικό μου το ξερό κεφάλι μοιάζει απίθανο να επικρατήσει η λογική του συναισθήματος. Το
συναίσθημα ουρλιάζει δυνατά, δε σ΄αφήνει να ηρεμήσεις κι η λογική τρομοκρατημένη κάθεται στη γωνίτσα της μην έχοντας καν στόμα να μιλήσει. Και μήπως στην τελική φταίει που δεν είμαστε ψυχολόγοι με τη βούλα; Μήπως φταίει που αυτοανακηρυχτήκαμε ψυχολόγοι αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ψυχασθενείς; Και ρωτάω τώρα εγώ, οι πτυχιούχοι ψυχολόγοι έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα; Ή μήπως είναι κι αυτοί στην ίδια θέση με μας;

Ψυχασθενείς ή όχι, η αλήθεια είναι πως στη δική μας τη ζωή πάντα σκατά θα τα κάνουμε. Όσες συμβουλές και να πάρουμε, όσες συμβουλές και να δώσουμε, πάντα θα βρισκόμαστε στον ίδιο παρανομαστή. Στο δυνατό συναίσθημα που δεν μας αφήνει ν’ αγιάσουμε. Όταν η καρδιά αρνείται, το μυαλό παθαίνει κρίση πανικού, τρελαίνεται. Στο τέλος, ό,τι και να γίνει,θα κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς, στραβό ή σωστό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχόμαστε να μην το μετανιώσουμε, να ευχόμαστε να μην κλάψουμε στο τέλος για όλες αυτές τις συμβουλές που αφήσαμε να πάνε χαμένες.