Το καλοκαίρι πέθανε, ζήτω το καλοκαίρι
Πρώτες μέρες Σεπτεμβρίου και στο σπίτι είναι διάχυτη αυτή η υπέροχη μυρωδιά του φρέσκου καφέ. Η καφετιέρα, περήφανη, φτιάχνει αργά και σχεδόν απολαυστικά τον πρώτο της γαλλικό, τα ηχεία παίζουν παλιά κλασσική τζαζ κι ο ουρανός έχει πάρει αυτό το υπόλευκο χρώμα που τόσο χαρακτηριστικά υπενθυμίζει ότι βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. Βγαίνω στο μπαλκόνι και νιώθω ότι κάτι καινούριο ξεκινά. Φθινόπωρο, autumn -από την αρχαία ετρουσκική-λατινική λέξη- ή αλλιώς fall, όπως δισήμαντα λένε στην Αμερική.
Για να ξεκαθαριζόμαστε, πιο φανατική οπαδό του καλοκαιριού από’ μένα δύσκολα θα βρείτε. Πραγματικά θα ήθελα πολύ να μπορώ να φεύγω το χειμώνα για το νότιο ημισφαίριο και να επιστρέφω ένα εξάμηνο μετά, κι έτσι να ζω πάντα μόνο για το καλοκαίρι! Και τότε που ταξίδευα, όλο σε κάτι ερημικές, σαγηνευτικές χώρες βρισκόμουν, όπου ο ήλιος έψηνε ατέλειωτα και τόσο επιβλητικά…
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Κοιτάμε κι εμείς οι “ψήσε με κι άλλο ήλιε” συγκινημένοι την πρώτη βροχούλα, τα δέντρα που αρχίζουν να κοκκινίζουν και βουτάμε κι εμείς γεμάτοι ενθουσιασμό τα πόδια μας μέσα στους σωρούς των φύλλων. Κι αυτό είναι το μοναδικό φθινόπωρο, που έχει μια πραγματική αίσθηση μαγείας μέσα του που σε αγκαλιάζει, αυτή την ταπεινή υποταγή της φύσης στον επερχόμενο θάνατο, ώστε να ξανααναστηθεί μετά…
Όχι, δεν πρόκειται να γράψω τα ίδια και για το χειμώνα, τον μισώ τον χειμώνα, γιατί όπως εξαιρετικά λέει ο ποιητής.. δε θέλω κρύα χέρια και πόδια παγωμένα!! Στοπ, πάμε πάλι πίσω στο φθινόπωρο.
Είναι..ωραία η αίσθηση που έχουν οι κάλτσες και το παπλωματάκι πάνω μας, είναι ωραίο να βρέχει κι εσύ να έχεις βολευτεί στο πιο ωραίο σημείο του καναπέ με εκατό μαξιλάρια βλέποντας Alien 2 Midnight in Paris, μα πιο πολύ απ’ όλα είναι τόόόσο απολαυστικό να γεμίζει το σπίτι από αυτή τη μεθυστική μυρωδιά του καφέ!
Το καλοκαίρι λοιπόν δεν έχει ανάγκη από 32 και 33 και 34 Αυγούστου γιατί είναι αυτό που είναι, γιατί ξέρει πολύ καλά πότε να δώσει τα ηνία του στο φθινόπωρο, κερδίζοντας ακόμα περισσότερους τρελαμένους, ανυπόμονους, φανατικούς οπαδούς.
Για όσους λοιπόν λένε πως το καλοκαίρι πεθαίνει στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου, έχουμε να απαντήσουμε ότι το καλοκαίρι δεν μπορεί να πεθάνει, γιατί είναι κάτι τόσο ιερό όσο κι η ίδια μας η υπόσταση. Αλήθεια, μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο δίχως καλοκαίρι;
Και μόλις τώρα χύθηκε πάνω στο μπλοκάκι μου λίγος από τον φρέσκο ζεστό καφέ. Το καλοκαίρι πέθανε, ζήτω το καλοκαίρι.
