Το μεγαλείο των τύψεων

Πάλι μου τηλεφώνησες σήμερα. Μια φορά την εβδομάδα συνηθίζεις να μου τηλεφωνείς ρωτώντας με πως είμαι. Θέλεις να μάθεις τα νέα μου λες, πως περνάω τις μέρες μου. Κι εγώ ανίδεη στην αρχή, πίστεψα πως ενδιαφέρεσαι για μένα. Πως κάτι καλό υπάρχει εκεί μέσα που σε κάνει να ενδιαφέρεσαι για τους ανθρώπους, να νοιάζεσαι γι’ αυτούς ανεξαρτήτως συνθηκών.

Σήμερα μόλις κατάλαβα πως με θεωρείς υποχρέωση σου. Θεωρείς υποχρέωση σου ναβρίσκεσαι έστω κ θεωρητικά στη ζωή μου.Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για να απαλύνεις τις τύψεις σου. Βλέπεις, τώρα μόνο κατανόησα το μεγαλείο των τύψεων. Γεννιούνται όταν συνειδητά ή υποσυνείδητα πιστεύεις πως κάπου έκανες λάθος, πως κάποιον αδίκησες. Βεβαίως, οι τύψεις βρίσκουν έδαφος εκεί που μπορούν μονάχα. Στις μεγάλες ψυχές και στις μεγάλες καρδιές.

Κάποιος μάλιστα, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και δειλούς τους ανθρώπους που τους βασανίζουν κατά καιρούς οι τύψεις. Κι εδώ δεν ξέρω σε ποιο στρατόπεδο πρέπει να ταχθώ. Είμαι κι εγώ απ’ αυτούς τους ανθρώπους που μπορείς εύκολα να πολεμήσεις ψυχολογικά. Μα δεν μπορώ ν’ αποφασίσω, αν τελικά είναι καλό ή κακό να δειλιάζεις. Το θέμα δεν είναι μόνο ν΄ αποδεχτείς τις επιλογές σου ή τα λάθη σου. Το θέμα είναι, ότι όλες αυτές οι πράξεις σου, όλες αυτές οι επιλογές σου, συνδέονται με ανθρώπους. Αλυσιδωτά, οι πράξεις σου επηρεάζουν εμένα και οι δικές μου θα βρουν αντιστάθμισμα σε κάποιον άλλον.

Και είναι τώρα δίκαιο αυτό; Ουτοπικό μεν, αλλά σκέψου πόσο μοναδικό θα ήταν, αν οι αποφάσεις και οι επιλογές μας δεν επηρέαζαν απολύτως κανέναν. Μόνο τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι κι εσύ θα ένιωθες μια τεράστια ανακούφιση, αν θα μπορούσα να σου επιβεβαιώσω πως οι επιλογές σου δεν έχουν καμία αρνητική επιρροή πάνω μου. Λυπάμαι πολύ όμως. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορώ να σε λυτρώσω από τις τύψεις σου. Δεν έχω μάθει να λέω ψέμματα. Μ’ ενόχλησαν πολύ αυτές σου οι επιλογές. Με πείραξε κι ακόμα χειρότερα, με πλήγωσε που δεν είμαι ο άνθρωπός σου. Και κάτι πολύ παραπάνω. Με διέλυσε η σιγουριά σου, με αποτελείωσε, όταν ανακάλυψα πως από την αρχή δεν πίστεψες σε μένα. Επομένως ναι, οι άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις επιβάλλεται δια ροπάλου να έχουν τύψεις.

Μπορεί να περιμένεις ν’ ακούσεις κάτι διαφορετικό, αλλά θα στο ξανά πω. Μ΄αρέσει η αλήθεια κι ας πονάει. Όχι μόνο εσένα αλλά κι εμένα πονάει. Σου αξίζει να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τις τύψεις σου, για την εμπιστοσύνη που δεν έδειξες, για την υπομονή που δεν είχες, για το ότι ήμουν ένοχη μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Για όλες εκείνες τις στιγμές που το μόνο που ζητούσα ήταν ειλικρίνεια κι εσύ το μόνο που μου έδινες ήταν παραμύθια.

Είναι σκληρός ο κόσμος μάτια μου, το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Η διαφορά είναι, ότι εγώ δεν θέλω ανθρώπους που μένουν δίπλα μου από τύψεις. Να φύγεις λοιπόν, δεν έχεις καμία υποχρέωση απέναντί μου. Βρες το θάρρος και τη γενναιότητα και στήριξε τις επιλογές σου. Δικές σου ολόκληρες επιλογές, για σένα και μόνο. Μετέφερε τις τύψεις σου στο πίσω μέρος του μυαλού σου, απομακρύνσου και προχώρα. Ίσως εκεί να βρίσκεται η λύτρωση σου, στο ότι δεν έμεινες στη ζωή μου μονάχα από τύψεις. Ίσως έτσι να αρχίσω να σ΄ εκτιμάω. Γιατί είναι άσχημο πράγμα να λυπάσαι τις καρδιές που πληγώθηκαν από τις πράξεις σου. Να χαίρεσαι για μένα, γιατί αποδέχομαι την ελευθερία σου. Αποδέχομαι το δικαίωμα σου να μην είμαι επιλογή και προτεραιότητα σου. Απλά απομακρύνσου.