Έχει και η αισιοδοξία τα όρια της

Μέρες τώρα πιάνω τον εαυτό μου να κολυμπάει σε πελάγη αισιοδοξίας. Ξυπνώντας το πρωί και πριν ανοίξω καλά-καλά τα μάτια μου, έχω ένα χαμόγελο στα χείλη. Αν και θέλω πολύ να μείνω για λίγο ακόμα κάτω από τα σκεπάσματα κι ούτε κατά διάνοια δε θέλω να πάω στη δουλειά, το χαμόγελο υπάρχει. Ελπίζω να σε πρόλαβα. Ούτε ερωτευμένη είμαι ούτε κανένα λαχείο κέρδισα.

Αυτή λοιπόν η ανεξήγητη αισιοδοξία με έφερε αντιμέτωπη με τη βιβλιοθήκη μου. Όταν σκέφτηκα πιο ψύχραιμα τη λέξη <<αισιοδοξία>>, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Πολυάννα. Το θυμάστε εκείνο το βιβλίο; Εγώ το ξετρύπωσα και είπα να το ξαναπεράσω ένα χεράκι. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά ήμουν γύρω στα δώδεκα και πολύ ωραίο το είχα βρει. Σήμερα όμως, με μια δεύτερη ματιά, το μόνο που αισθάνθηκα διαβάζοντας το, ήταν αηδία. Και για όσους δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω, θα μπω στον κόπο να αναφέρω το περιεχόμενο αυτής της αηδιαστικής ιστορίας. <<Πολυάννα, το παιχνίδι της χαράς>>: Πρόκειται για το μπεστ-σέλλερ της Eleanor Porter που έχει πρωταγωνίστρια τη μικρή Πολυάννα. Αυτό το αθεράπευτα και παράλογα αισιόδοξο κοριτσάκι, χάνει έναν προς έναν, όλα τα μέλη της οικογένειας του. Έπειτα από τον τελευταίο θάνατο, αυτόν του πατέρα της, καταλήγει στο σπίτι της θείας της, η οποία μισεί θανάσιμα τα παιδιά. Και για να σας δώσω να καταλάβετε τι εστί το <<παιχνίδι της χαράς>>, αρκεί να πω, ότι το παιχνίδι αυτού του κοριτσιού είναι να βρίσκει συνεχώς τρόπους να είναι ευχαριστημένη και χαρούμενη. Για παράδειγμα, η μικρή Πολυάννα περιμένει εναγωνίως το δώρο των Χριστουγέννων της κι όταν τελικά αυτό φτάνει στα χέρια της, έχει μέσα δεκανίκια. <<Τι καλά που δεν χρειάζομαι τις πατερίτσες!>> αναφωνεί. Και ρωτάω τώρα εγώ: Γιατί; Γιατί να είναι τόσο χαρούμενη, ενώ όλα στη ζωή της πηγαίνουν στραβά;

Και κάπου εδώ εμφανίζεται το σύνδρομο της Πολυάννας. Ναι, υπάρχει κι αυτό. Με απλά λόγια σημαίνει το Σύνδρομο των Καλών Κοριτσιών. Σίγουρα, αρκετές από σας θα είχατε μια καταπιεστική μάνα που συνεχώς σας πιπίλιζε το μυαλό με το πως πρέπει να συμπεριφέρεστε, πως να ντύνεστε, πως να στέκεστε και άλλα τέτοια. Όλες λίγο-πολύ διδαχτήκαμε από πολύ μικρή ηλικία κάποια κοριτσίστικα στερεότυπα. Αυτά είναι που σήμερα μας έχουν οδηγήσει να κοιτάμε πάντα να ευχαριστούμε πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό μας. Σκοπός της ζωής μας έγιναν αυτοί οι <<άλλοι>> κι αυτό που θέλουμε εμείς πάντα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Εμείς, τα καλά κορίτσια, θαυμάζουμε τις δυναμικές γυναίκες, τις καπάτσες, τις σκύλες. Αυτές που παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν με οποιοδήποτε κόστος. Το χειρότερο; Πιστεύουμε, ότι εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε σαν κι αυτές, γιατί υστερούμε σε χαρακτήρα. Κι όταν αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε το ρόλο του κακού κοριτσιού, αυτό δε διαρκεί πολύ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δίνοντας χώρο και χρόνο σε μας, στις δικές μας προτεραιότητες, οι γύρω μας αντιδρούν. Απαιτούν μάλιστα πολλές φορές, να γυρίσουμε στον αρχικό μας ρόλο, που τόσο τους βόλευε. Κι όχι, δε σας προτρέπω να περάσετε στην αντίπερα όχθη. Θα εκραγείτε, αν το επιχειρήσετε. Απλώς λέω, μήπως τελικά η υπέρτατη αισιοδοξία δεν οδηγεί πουθενά; Μήπως τελικά έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να στεναχωρηθούμε και να θυμώσουμε, όταν η ζωή μας πηγαίνει προς το διάολο κι ακόμη παραπέρα;

Και καταλήγω επιτέλους στο συμπέρασμα μου: Δεν είναι πάντα νορμάλ η αισιοδοξία και η καλοσύνη. Όταν φτάνουν στο μέγιστο βαθμό κουράζουν, γίνονται παράλογα, γίνονται μίζερα. Δε γίνεται αυτό το ρημαδοπότηρο να είναι πάντα μισογεμάτο. Θα υπάρξουν και στιγμές που θα είναι μισοάδειο. Αντί λοιπόν να πάθεις νευρικό κλονισμό, την επόμενη φορά που θα συνειδητοποιήσεις πως δεν ήσουν και τόσο καλό κορίτσι, σκέψου απλά, ότι δε γίνεται να είμαστε τα πάντα για τους πάντες. Κι επειδή τα όρια της αισιοδοξίας και Συνδρόμου της Πολυάννας είναι δυσδιάκριτα, σκέψου και λίγο απαισιόδοξα. Πιάσε κ το δωδεκάθεο απ’ το πόδι μια φορά, δε βλάπτει. Είπαμε, έχει και η αισιοδοξία τα όρια της…