Αλήθειες κι ας πονούν.

Το πιο εύκολο και το πιο βολικό σε μια διαφωνία, σε μια ασυμφωνία, όπως είθιστε να λέγεται, είναι το να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου και να αποφύγουμε καν να μπούμε στη διαδικασία, εξέτασης των αποδείξεων, των στοιχείων που αφορούν το κάθε άτομο.

Δε νομίζω πως θα είναι δίκαιο για κανένα από τους διαβαλόμενους, να ακολουθηθεί ο δρόμος της μιας ή της άλλης κατευθύνσεως, αλλά πρέπει να βρούνε αν όχι τη χρυσή τομή, να συμπεριληφθεί υπό τις καθοδηγήσεις, οι αλήθειες, που όσο και αν πονάνε, πρέπει να ειπωθούν και να μη βρίσκονται ερμητικά κλειστές και απόμακρες από την οποιαδήποτε διαχείριση των εχθροπραξιών αυτών, είτε μεταξύ φίλων είτε μεταξύ μιας σχέσης, ενός γάμου.

Έχω μάθει και πάντα θα το εφαρμόζω, να ακούω και τις δυο πλευρές, να προσπαθώ, αν γίνεται να βρούμε κάποιες εξισορροπημένες λύσεις και καταστάσεις, με αποτέλεσμα να μην τείνουν στα άκρα οι συζητήσεις και οι παρατιθέμενες διαμάχες. Το να μείνεις αμέτοχος, πιστεύω ότι δηλώνει ένα φόβο, μια αμηχανία, στο να αναλάβεις να δεις και να καταλάβεις, για ποιο πράγμα πρόκειται και αν είναι δυνατή η δική σου διαμεσολάβηση και συμμετοχή, ώστε να γίνουμε και μεις πιο κατανοητοί και να αποτελέσουμε μια εξισορροπιστική δύναμη ανάμεσα τους.

Αν δεν ακούσω και τις δυο απόψεις, ποτέ δεν καταφεύγω σε γρήγορα και ανεξέλεγκτα συμπεράσματα, που τυχόν θα είναι σε θέση να διαστρεβλώσουν και να παραποιήσουν την αλήθεια. Όπως ακούμε συνέχεια, η αλήθεια έχει τριπλή πια υπόσταση, λέγοντας, η δική μου, η δική σου και του άλλου, του τρίτου, που βλέπει και εξετάζει με πιο απαλλαγμένη από τη φόρτιση και συγκινησιακή κατάσταση, τη δική μας πλευρά, τη σκοπιά.

Ολοένα και περισσότερο εντείνονται και διευρύνονται οι διαμάχες μας, σε διάφορους τομείς της ζωής και συνεπώς και της καθημερινότητάς μας.

Δε θεωρώ δίκαιο κι έντιμο να πάρω το μέρος και να συμπαραταχθώ με τη μια πλευρά, όποιος ή όποια κι αν ανήκει σ αυτό, αρκεί που θα είναι φίλος ή φίλη μου. Το πιο σωστό και ωφέλιμο, για όποιους αντιμετωπίζουν καυγάδες, διαμάχες, είναι να κρίνουμε εμείς με το δικό μας οπτικό πεδίο, το δικό μας γνώμονα, ώστε όσο και αν πονέσει να το θέσουμε προ των ευθυνών τους και των παραδοχών τους ή μη.

Πρέπει να λέγεται, να ξεστομίζεται, άσχετα αν επιφέρει πόνο θλίψη, γιατί απλά και μόνο ένα ταρακούνημα από μας, από τη δική μας οπτική γωνία, αρκεί να είναι και η σωστή, αποτελέσει το έναυσμα για αληθινούς προβληματισμούς και καταθέσεις των δικών τους απολαβών αυτών, ούτως ώστε να διαλευκανθεί το μυστήριο κλίμα που φέρεται και συμπεριφέρεται επιθετικά ο ένας στον άλλον και καταφέρουν να συμφιλιωθούν και πάλι.