ΑΝ…

Πόσες φορές δεν έχουμε βυθιστεί σε σκέψεις που ξεκινάνε με ένα ‘ΑΝ’! Αν έκανα. Αν έλεγα. Αν προσπαθούσα…Αν τολμούσα!Και όλη αυτή η απορία μετατρέπεται εύκολα σε θλίψη, θυμό, στενοχώρια, που μας ακολουθεί για μέρες ή ακόμη χειρότερα για χρόνια.Εμποδίζει την εξέλιξη μας, αναστέλλει αποφάσεις, λειτουργεί σαν φρένο στην πορεία μας.

Πώς όμως καταλήγουμε σε όλα αυτά τα ‘ΑΝ’; Ζώντας μια οποιαδήποτε κατάσταση κάθε φορά, νομίζουμε πως ο χρόνος μας είναι απεριόριστος, πως οι άνθρωποι που συμμετέχουν μαζί μας σε αυτή θα είναι πάντα εκεί, πως την άποψη μας θα βρούμε μια πιο κατάλληλη ευκαιρία να την εκφράσουμε και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβουμε πέφτουμε στην παγίδα του ‘δεδομένου’.

Έχοντας λοιπόν αυτό τον τρόπο σκέψης, αναβάλλουμε συνεχώς να κάνουμε ή να πούμε πράγματα με αποτέλεσμα όταν κάποια στιγμή αλλάξουν τα δεδομένα να μείνουμε με ένα ‘ΑΝ’. Δεν είναι όμως μόνο η παγίδα του ‘δεδομένου’ η οποία μας οδηγεί στα ‘ΑΝ’, αλλά και ο εγωισμός μας. Πόσες φορές και πόσοι από μας βάλαμε πάνω απ’όλα τον εγωισμό μας και χάσαμε ευκαιρίες, στιγμές και ανθρώπους!

Κατανοώντας τη σημαντικότητα και την αξία των στιγμών και των ανθρώπων της ζωής μας, κάνουμε τα πράγματα πιο εύκολα και για εμάς και για τους άλλους! Έχοντας υγιή εγωισμό και εκτιμώντας ό,τι μας δίνεται, ζούμε την κάθε στιγμή και τον κάθε άνθρωπο ουσιαστικά. Η πορεία μας στον κόσμο δεν είναι πάντα εύκολη αλλά είναι σίγουρα πιο ευχάριστη χωρίς το βάρος των  ‘ΑΝ’ στην πλάτη μας.