Δεν είναι τώρα πια εδώ

Κάποτε υπήρξατε ο ένας για τον άλλο. Κάποτε ο έρωτας σας είχε κυριεύσει, μα κάπου στη πορεία κάτι στράβωσε. Θέλατε διαφορετικά πράγματα; Οι καβγάδες σας είχαν γίνει καθημερινή βάση; Τελοσπάντων κάπου το χάσατε κι αποφασίσατε να χωρίσετε.

Κι όταν χωρίσατε στη αρχή, εσύ θύμωσες. Είπες, “θα είμαι καλύτερα έτσι” και μετά άρχισες να στεναχωριέσαι και ν΄αναζητάς τις παλιές καλές στιγμές σας. Πάντα κατέληγες να θυμάσαι στο τέλος, τ΄άσχημα. Και τότε ένιωθες πίκρα. “Πως τα κάναμε έτσι;” ρώτησες τον εαυτό σου.  Κι ύστερα τον άφησες πίσω σου. Προχώρησες τη ζωή σου, βγήκες έξω, διασκέδασες, φλέρταρες. Κάτι που παραλίγο να ξεχάσεις πως γίνεται. Όμως όταν έφτανε η μεγάλη ώρα για το επόμενο βήμα ερχόταν η σύγκριση. Και σ’ αυτή τη σύγκριση όλοι έχαναν εκτός απ’ αυτόν. Δε σ’ ένοιαζε και τόσο όμως αυτό. Είχες χρόνο, είχες περιθώρια, τα οποία δεν είχες ακόμα εξαντλήσει.  Κάπου βαθιά μέσα σου, στις πιο ενδόμυχες και ασυνείδητες σκέψεις σου, ήσουν ακόμα δική του. Ήταν ακόμη δικός σου. Δυο παράλληλες γραμμές που έχουν την ίδια πορεία και κάποια στιγμή θα συναντηθούν.

Ήλπιζες. Μεγάλη λέξη η ελπίδα. Έστω και κρυφά, ήλπιζες. “Οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν”, έλεγες. Και συνεχίσατε να περπατάτε παράλληλα, ώσπου τα χρόνια πέρασαν. Είχες ξεχάσει σχεδόν τα πάντα απ’ αυτόν. Το βλέμμα των ματιών του μόνο έμενε. Ωστόσο, σύναπτες σχέσεις ανούσιες που τελείωναν γρήγορα. Κι αυτός το ίδιο, αλλά δεν ίδρωνε το αυτί σου. “Δεν θα κρατήσει”, έλεγες με τόση σιγουριά και είχες δίκιο.

Κι έγινε το μπαμ. Η παράλληλη γραμμή σου κάπου σταμάτησε κι έστριψε αριστερά. Εσύ είχες μείνει στην ευθεία. “Παντρεύομαι” σου είπε σε μια τυχαία συνάντηση. Τότε μόνο κατάλαβες ότι τον χάνεις. Ένας γάμος δεν είναι απλό πράγμα. Κι όμως αφού τρελάθηκες κι αφού χτυπήθηκες, τον ισοπέδωσες.  “Υπάρχουν και τα διαζύγια” σκέφτηκες, λες και βγήκε ο μοχθηρός σου εαυτός στην επιφάνεια. Ήλπιζες. Είχες την ελπίδα ότι μια μέρα θα χωρίσει. Έστριψες κι εσύ αριστερά για να παρακολουθήσεις από κοντά την πορεία του.

Κι “εκείνη” έμεινε έγκυος. Ο “δικός σου” θα γίνει πατέρας. Πάλι τρελάθηκες και πάλι χτυπήθηκες. Και πάλι έγινες μια κακιά ψυχοπαθής σαν να θέλεις μόνο το κακό των άλλων. Και στράφηκες στο Θεό. “Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γεννηθεί αυτό το παιδί”, είπες.

΄Ηλπιζες και το παιδί γεννήθηκε. Ένα όμορφο κοριτσάκι που πήρε τα μάτια του. Κι εσύ δάκρυσες. Ίσως τελικά όλα να γίνονται για κάποιο λόγο. Σ’ εκείνο το αθώο βλέμμα έχασες κάθε ελπίδα. Άλλαξες πορεία. Συνέχισες στην ευθεία σου κι ευχήθηκες αυτός ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. Πλέον θα σε πονούσε να μάθεις πως είναι δυστυχισμένος. Πήρες μια μεγάλη απόφαση και παρακαλούσες το Θεό “τουλάχιστον να είναι ευτυχισμένος”. Γιατί αν δεν ήταν δεν θ’ άξιζε όλος αυτός ο πόνος.  Να ευτυχήσει εκείνος, αυτό ήταν που ήθελες και παρακολουθούσες με αγωνία. Απλώς άργησες να καταλάβεις, ότι αυτή η ευτυχία δεν είσαι εσύ.

Ακόμα και τώρα ελπίζεις. Ελπίζεις ότι αυτή η ευτυχία θα κρατήσει. Κοιτάς πάντα με την άκρη του ματιού σου αυτόν κι εκείνη και κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεις τη ζωή σου. Ψάχνεις κι εσύ τη δικιά σου ευτυχία που δεν είναι αυτός. Συμβιβάστηκες, το αποδέχτηκες. Πάντα θα υπάρχουν οι  άνθρωποι που νοιάζεσαι γι’ αυτούς. Ακόμα κι αν αυτοί δεν θέλουν, εσύ θα νοιάζεσαι. Και πάντα για τον εαυτό σου θα νοιάζεσαι λιγότερο. Όταν το καταλάβεις και το αποδεχτείς τότε θα προχωρήσεις το δρόμο σου. Τότε μόνο θα χαμογελάσεις και θα πεις “έτσι είμαι εγώ, κομμάτια του εαυτού μου μοιρασμένα δεξιά κι αριστερά, όμως είμαι εγώ. Είμαι ακόμα εγώ…”.