Έρωτα μου μη γυρίσεις.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι ήσουν τελικά και τι ρόλο έπαιξες στη ζωή μου. Ήσουν ένας κεραυνοβόλος έρωτας που δεν κατέληξε όπως ήθελα ή το είχες σχεδιασμένο από την αρχή να με πληγώσεις; Όμως γιατί να το έχεις σχεδιάσει; Άγνωστοι ξεκινήσαμε και άγνωστοι τελειώσαμε, δεν είχες λόγο να θέλεις το κακό μου. Και δεν το ήθελες και ίσως για αυτό με πλήγωσες τόσο, γιατί τους ανθρώπους τους πληγώνουμε περισσότερο όταν στοχεύουμε στο αντίθετο.

Αυτά σκέφτεται το μυαλό και σε δικαιολογεί, γιατί αυτό είναι το λογικό. Τι γίνεται όμως με την καρδιά που την έσπασες σε κομμάτια; Αυτή πως θα την παρηγορήσω τώρα μου λες; Μπορεί ο καιρός που περνάει να βοηθάει και να ξεχνάω όμως είναι και εκείνα τα βράδια ρε γαμώτο που σε θυμάμαι και σε χρειάζομαι δίπλα μου. Εκείνα τα βράδια που θέλω να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου  και να μην με ξαναφήσεις να φύγω ποτέ. Και είναι και εκείνες οι μικρές μας οι στιγμές που μου αρκούσε απλά να κοιτάω τα μάτια σου και να αργοσβήνω σαν το τσιγάρο που κρατούσες. Εσένα δεν σου λείπω καθόλου ρε γαμώτο; Δεν με σκέφτεσαι ούτε στα δύσκολά ούτε στα εύκολα σου πια; Πως μπορείς; Και αν με σκέφτεσαι και σου λείπω και εγώ γιατί δεν με έψαξες ποτέ; Γιατί δεν ήρθες να με βρεις; Είσαι άραγε τόσο δειλός ή τόσο αδιάφορος τελικά;

Δεν μπορώ να ξέρω και λογικά δεν θα μάθω ποτέ. Όμως ίσως και να μην θέλω πια. Ή  μάλλον σίγουρα δεν θέλω και όχι γιατί σε ξεπέρασα έτσι απλά αλλά γιατί πόνεσα πολύ για σένα και δεν χρειάζομαι άλλο πόνο. Σε ερωτεύτηκα πολύ και έκανα όνειρα μαζί σου και αυτός είναι ο λόγος που θέλω να είσαι καλά όμως για να είμαι εγώ καλά πρέπει να ξεχάσω εσένα. Μην γυρίσεις λοιπόν, δεν έχεις θέση εδώ πια…