για τον εαυτό σου

Σου έχει τύχει να συναντήσεις έναν άνθρωπο για μόνο δύο λεπτά απ’τη ζωή σου και να σου μείνει χαραγμένη η μορφή του στην μνήμη για πάντα, ή αυτό που είπε ή έκανε να σε σημάδεψε; Μια τέτοια περίεργη συνάντηση είχα πριν καιρό κι η συμβουλή που μου έδωσε αυτή η άγνωστη γυναίκα ακούστηκε αρχικά περίεργη στ’ αυτιά μου.

“Κοπέλα μου, μην στεναχωρεθείς ποτέ για κανέναν. Να κοιτάς πρώτα τον εαυτό σου.”

Η αλήθεια είναι ότι ο αλτρουισμός είναι μια “αρετή” που πάντα θαύμαζα (ειδικά σε όλες τις αληθινές ιστορίες αυτοθυσίας) και ήθελα να καλλιεργήσω, αν και όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον τραχύ εαυτό σου να συνεργαστεί σε οτιδήποτε και κυρίως να μην κοιτάει μόνο τον εαυτό του.

Πιστεύεις ότι δεν είσαι εγωιστής και μια μέρα ξυπνάς και βλέπεις ότι όλες οι πράξεις σου υποδηλώνουν έναν εγωκεντρικό άνθρωπο. Ακόμα και στον έρωτα. Ναι, ακόμα κι εκεί, όπου όταν διακατέχεσαι από το μοναδικό βίωμά του πιστεύεις ότι θα έκανες τα πάντα για κάποιον άλλο, στην πραγματικότητα βλέπεις πολλές φορές τον εαυτό σου να υπερασπίζεται τα δικά του. Βέβαια ο Παύλος έδωσε κάποτε άλλον ορισμό για την αγάπη, αλλά εκείνη η αγάπη ήταν περισσότερο θεική και λιγότερο ανθρώπινη..

Αλλά το πρόβλημά μου στην προκειμένη δεν ήταν όλα αυτά, ήταν η απολυτότητα της συμβουλής που μου έδωσε μια ξένη, που δε θυμάμαι σαφώς ούτε το όνομά της, ούτε τίποτα. Ειδωθήκαμε κυριολεκτικά για 2 λεπτά σε μια συνάντηση και το μόνο που είπε σε ‘μένα, δηλαδή, μια άγνωστη γι’ αυτήν, ήταν αυτό, κοίτα την πάρτη σου.

Εκ πρώτης όψεως είπα, πολύ του εαυτού της θα είναι η τύπισσα. Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα. Το άλλο είναι ότι το προτείνει και σε άλλους, σαν συμβουλή. Έκατσα λοιπόν και το σκέφτηκα, και θυμήθηκα αναγωγικά ότι αρχή του κάθε τι, για τον καθένα μας, είναι ο εαυτός μας. Βλέπεις με τις αισθήσεις σου, επιλέγεις με τον νου σου, πιστεύεις με την κρίση σου, μεγαλώνεις με πρώτο μπούσουλα εσένα, μεγαλώνεις για ‘σένα. 

Έπειτα μαθαίνεις και την ύπαρξη των άλλων, που είναι σαν και ‘σένα, και αριστοτελικά εξαρτάσαι και μαθαίνεις να ζεις αποτελώντας μια μονάδα σε ένα σύνολο. Αλλά πρώτα, και για να γίνει αυτό σωστά, έχεις να αντιμετωπίσεις αυτή την ύπαρξη που πάντα σε συντροφεύει και ποτέ δε σε αφήνει να ησυχάσεις με τις ανησυχίες του, τον εαυτό σου. Έχεις μάθει να τον ταίζεις όταν πεινάει, να τον διασκεδάζεις όταν στεναχωριέται, να τον περιποιείσαι όταν έχει ανάγκη περιποίησης, να τον βγάζεις βόλτα να ξεσκάσει, να μιλάς μαζί του, να κάνεις διάλογο, γιατί πολλές φορές νιώθεις να ‘χεις άλλη γνώμη εσύ κι άλλη ο εαυτός σου. Αλλά πάντα είσαι εξαρτημένος απ’τις ανάγκες του.

Και για να μάθεις να δίνεις στους άλλους, και να συνυπάρχεις αρμονικά σε ένα σύνολο πρέπει πρώτα να καλλιεργήσεις αυτόν, τον αχώριστο..σύντροφο. Γι’αυτό υπάρχουν οι λέξεις αυτοσεβασμός, αυτοεκτίμηση. Για να μπορέσεις να στηριχτείς, να βασιστείς στους άλλους, στους φίλους στους συναδέλφους, στους συνανθρώπους, πρέπει πρώτα να έχεις μάθει να πατάς γερά στα πόδια σου. Για να μπορέσεις να δώσεις αγάπη σε μια σχέση, οποιαδήποτε σχέση κι αν είναι αυτή, για να μην γίνεις βάσανο στους άλλους, πρέπει πρώτα να έχεις μάθει να μη βασανίζεις τον εαυτό σου, να τον αγαπάς τον εαυτό σου, να τον σέβεσαι. Για να μπορέσεις να πιστέψεις στους ανθρώπους, σε οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να έχεις μάθει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Για να μπορέσεις να είσαι ειλικρινής άνθρωπος σε ό,τι κι αν κάνεις στην ζωή σου, πρέπει να έχεις μάθει πρώτα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου..

Έτσι, πλέον τα λόγια της ξένης αυτής γυναίκας βγάζουν τουλάχιστον για ‘μένα ξεκάθαρο νόημα, ακόμα κι αν τα έφερα λίγο στα δικά μου αλτρυιστικά μέτρα. Άλλωστε το κάθε τι στο οποίο αναφερόμαστε, έχει ένα αναφορικό υποκείμενο, εκλαμβάνεται από έναν παραλήπτη, και στη ζωή σου αυτό το αναφορικό υποκείμενο, αυτός που αποφασίζει για το ποτήρι με το νερό και για όλα τα άλλα, είσαι εσύ.