Γιατί μας αρέσουν τα κακά παιδιά;

Ερώτημα 1ο: γιατί κολλάμε εκεί που μας φτύνουν;

Ερώτημα 2ο: γιατί μας ελκύουν οι <<αλήτες>>;

Ερώτημα 3ο: γιατί επιμένουμε να θέλουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας φέρθηκαν άσχημα;

Μετά από πολύ ψάξιμο και με μεγάλη περηφάνια μπορώ να σας ανακοινώσω, ότι υπάρχει απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Πιο συγκεκριμένα, την απάντηση δίνει το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

 

• Τι είναι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Ο όρος προήλθε μετά από ληστεία τον Αύγουστο του 1973 σε Τράπεζα της Στοκχόλμης. Δύο ένοπλοι άνδρες εισέβαλαν και απήγαγαν τέσσερις υπαλλήλους για έξι μέρες σε θησαυροφυλάκιο της τράπεζας. Μετά τη σύλληψη αυτών, οι υπάλληλοι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα για να ενισχύσουν το δικαστικό αγώνα των απαγωγέων. Αρνήθηκαν μάλιστα να καταθέσουν εναντίον τους.

• Τι δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι;

Για το Σύνδρομο δεν απαιτείται σενάριο ομηρείας. Ένας ισχυρός συναισθηματικός δεσμός δύο ατόμων, όπου το ένα πρόσωπο χτυπάει, απειλεί ή εκφοβίζει το άλλο, είναι αρκετός. Αρκετός φυσικά, όχι για να σιγουρευτείς ότι έχεις το σύνδρομο, αλλά για να ενεργοποιηθεί μια φυσιολογική αντίδραση σε μια αφύσικη κατάσταση. Η θεωρία του Φρόυντ διατυπώνει με μεγάλη ευστοχία την ψυχολογική αυτή αντίδραση:

<<Η σύνδεση είναι η αντίδραση του ατόμου στο να γίνει θύμα. Η ταύτισή του με τον επιτιθέμενο, είναι ο τρόπος με τον οποίο το θύμα υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν ένα θύμα πιστεύει στις ίδιες αξίες με το θύτη του, τότε ο τελευταίος σταματάει ν’ αποτελεί απειλή.>>

• Είναι τελικά μαζοχισμός να ερωτευόμαστε αυτούς που μας πληγώνουν;

Σε καμία απολύτως περίπτωση. Σας θυμίζουν κάτι οι φράσεις;

# Ξέρω πόσο με πλήγωσε, αλλά τον αγαπώ ακόμα.

# Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρόλα όσα μου έκανε, μου λείπει.

# Ακούγεται τρελό, αλλά τον θέλω ξανά στη ζωή μου.

Ναι, είναι φράσεις που έχουμε πει όλοι μας. Στην πραγματικότητα, οι φράσεις αυτές αποτελούν μαρτυρίες ψυχοθεραπευτών. Πολλοί ασθενείς στην κατάθεση ψυχής τους, προκειμένου να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, έχουν ξεστομίσει τέτοιες φράσεις.

• Πως θα το καταλάβεις;

Ας ξεκινήσουμε με δεδομένο, ότι ο θύτης έχει τον έλεγχο. Είναι αυτός που σε πληγώνει συστηματικά με τα λόγια ή τις πράξεις του, αυτός που δεν σε υπολογίζει όσο θα ήθελες. Είναι απόλυτος με τα “θέλω” του και η γνώμη του για πολλά θέματα είναι μη αντιστρέψιμη. Εσύ, ως θύμα, δεν είσαι σε θέση να εξουδετερώσεις μια και καλή τη σχέση σου με το θύτη. Πολύ περισσότερο, σε κάθε ευκαιρία δικαιολογείς τη συμπεριφορά του και θρέφεις θετικά συναισθήματα γι’ αυτόν. Ειδικά, όταν υπάρχει έστω και ένα μικρό δείγμα καλοσύνης από το θύτη προς το θύμα, τότε η ψυχολογική αυτή αντίδραση θα ενεργοποιηθεί ακόμα πιο εύκολα.

 

• Γιατί δεν πρέπει να πανικοβληθείς;

Η συγκεκριμένη ψυχολογική αντίδραση είναι μια στρατηγική επιβίωσης του θύματος και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις το σύνδρομο. Αντιθέτως, μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε ανεκπλήρωτο έρωτα, σε σχέσεις εξουσίας και φόβου, σε έντονη ψυχολογική βία.

Αν μετά απ’ αυτά βεβαιώθηκες ότι σου συμβαίνει, χαμογέλα. Μόλις κατάφερες να εξηγήσεις λογικά και με επιχειρήματα μια ανεξήγητη και μπερδεμένη κατάσταση. Το λες και κατόρθωμα, έτσι δεν είναι;

Περιμένω τα σχόλια σας!