Γιατί μένουμε σε σχέσεις χωρίς έρωτα;

Είναι ένα εύλογο  ερώτημα που το είχα από πάντα, όταν άκουγα ότι ζευγάρια δεν είναι καλά στη σχέση τους. Αναρωτιόμουν «πώς μπορούν τότε να είναι μαζί;».  Προφανώς δεν αναφέρομαι σε παροδικά προβλήματα που απλώς χρειάζονται την προσοχή και των δύο συντρόφων αλλά επιλύονται, αναφέρομαι σ’ αυτά τα προβλήματα που προκύπτουν απ’ την έλλειψη έρωτος ή τη σταδιακή απόσβεσή του.

Πώς αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι; Καθόμουν σοβαρά και το ρωτούσα αυτό. Τι να φταίει και δεν μπορούν να δώσουν ένα τέλος σε όλο αυτό; Μήπως ο φόβος της μοναξιάς;

Ξέρετε, υπάρχουν άτομα που βρίσκονται σε σχέσεις χωρίς έρωτα, απλά επειδή δεν είναι σε θέση ν’ αντέξουν τον εαυτό τους μόνο. Είναι κατανοητό και απόλυτα σεβαστό, μιας και ο άνθρωπος είναι απ΄ τη φύση του ένα κοινωνικό ον, φτιαγμένο ν’ αναζητά την ανθρώπινη επαφή. Υπάρχουν άλλοι που εξαιτίας της ψυχολογικής τους πίεσης, νιώθουν την ανάγκη να είναι με κάποιον γιατί νομίζουν ότι έτσι γίνονται αποδεκτοί απ’ το κοινωνικό σύνολο.

Είναι ένας ψυχαναγκαστικός μηχανισμός της κοινωνίας που σου λέει ότι από μία ηλικία και μετά πρέπει να έχεις βρει το έτερόν σου ήμισυ. Μπορεί να το έχεις βρει, μπορεί όχι ακόμα, μπορεί να μην είσαι σίγουρος-η  ότι είναι ο σωστός άνθρωπος, όμως η πίεση που νιώθεις σε αναγκάζει να είσαι με αυτόν που σύμφωνα με τους άλλους πρέπει να είσαι γιατί ταιριάζεις ή δεν ξέρω κι εγώ για ποιόν άλλο λόγο. Οπότε εσύ συμβιβάζεσαι μ’ αυτό. 

Και σε ρωτώ σε αυτό το σημείο… Γιατί; Γιατί να δεχτείς κάτι λιγότερο από τα πάντα; Ναι, το αξίζεις. Γιατί να είσαι κάπου όπου  δεν νιώθεις έρωτα; Η ζωή είναι για να τη ζούμε, όχι απλά για να επιζούμε. Κλισέ, το ξέρω αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω πώς αλλιώς να το θέσω!

Κοίτα, ίσως φταίει το αλκοόλ που μιλάει τώρα, ίσως η αθεράπευτα ρομαντική μου φύση που πιστεύει στην ύπαρξη της αδελφής ψυχής. Όπως και να έχει μην το κάνεις. Μη μένεις με κάποιον-α αν δεν νιώθεις ότι σε καλύπτουν σαν άνθρωπο. Αν δεν νιώθεις το στομάχι σου να κλωτσάει κάθε φορά που τον-την βλέπεις.

Αν δεν νιώθεις σαν να είστε οι δύο τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη. 

Ναι, συμφωνώ με τη σκέψη σου και αυτά κλισέ είναι, αλλά μη συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο απ’ αυτά απλά γιατί θέλεις να ωριμάσεις και να πάψεις να πιστεύεις σε κάτι τόσο ουτοπικό.

Ποιος σου είπε ότι ο έρωτας είναι ένα ώριμο συναίσθημα; Το άκρων αντίθετο θα έλεγα! Πάλεψε λοιπόν γι’ αυτόν και θα τον βρεις. Ή μάλλον, για να διορθώσω τον εαυτό μου, θα σε βρει αυτός, αλλά  αυτή είναι μια συζήτηση που θα κάνουμε μια άλλη φορά…