Η απροσδόκητα καλή εμφάνιση της Ελλάδος στους Ολυμπιακούς αγώνες

   Oι Ολυμπιακοί αγώνες του Ρίο τελείωσαν και μαζί τους σιγά-σιγά σβήνει και το ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα ο περισσότερος κόσμος δεν ενημερώνεται για τα θέματα του αθλητισμού παρά μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, όταν δηλαδή γίνονται οι Ολυμπιακοί αγώνες. Στο γεγονός αυτό αναφέρθηκε και η χρυσή ολυμπιονίκης Κατερίνα Στεφανίδη καθώς όπως είπε σε συνέντευξή της: <<Ευτυχώς ή δυστυχώς και για πολλούς λόγους,ο κόσμος μας βλέπει μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς αγώνες. Δεν αγωνιζόμαστε όμως φυσικά μια φορά στα τέσσερα χρόνια…Υπάρχουν μεγάλοι αγώνες κατά τη διάρκεια αυτή, όπως το πανευρωπαϊκό και το παγκόσμιο πρωτάθλημα>>.

  Η εικόνα της Ελλάδος στους φετινούς αγώνες ήταν κάτι παραπάνω από καλή, καθώς τερμάτισε στην 26η θέση ανάμεσα στις 206 χώρες που συμμετείχαν συνολικά. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ως ένα θαύμα την τόσο καλή μας θέση, αν αναλογιστούμε τη μηδαμινή στήριξη της πολιτείας απέναντι στους αθλητές μας. (Αξίζει να σκεφτούμε τη θέση που θα είχε η χώρα μας αν υπήρχε και η απαραίτητη στήριξη της τελευταίας; Αν δίναμε για τον αθλητισμό έστω τα μισά από αυτά που δίνουν οι 25 χώρες που βρίσκονται πάνω από την Ελλάδα στην τελική κατάταξη… )

  Το πρώτο μετάλλιο για την Ελλάδα ήρθε από τη δεύτερη κιόλας μέρα, σε ένα άθλημα εμφανώς παραγκωνισμένο στη χώρα μας, από την αθλήτρια Άννα Κορακάκη. Η Άννα και ο προπονητής -πατέρας- της έγιναν μέσα σε λίγες ώρες γνωστοί σε κάθε πόλη,σε κάθε σπίτι και σε κάθε άκρη της χώρας μας, καθώς το κορίτσι αυτό κέρδισε ένα χάλκινο μετάλλιο στη σκοποβολή στα 10 μέτρα και μετά από δυο μέρες ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου,στα 25 μέτρα γεμίζοντας με περηφάνια όλους τους Έλληνες.

Στη συνέχεια , ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν διέψευσε τις προσδοκίες μας που τον ήθελαν να κατακτά ένα μετάλλιο στους κρίκους,σύμφωνα πάντοτε με τις επιδόσεις του, και συγκεντρώνοντας 16.000 βαθμούς έκανε ακόμη μια φορά τον εθνικό μας ύμνο να ηχήσει στο Ρίο. Εκείνος εμφανώς συγκινημένος έβλεπε τις προσπάθειες του να δικαιώνονται και να κατακτά επάξια τον τίτλο του <<άρχοντα των δαχτυλιδιών>>.

Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν,αυτή τη φορά μέσα από τη θάλασσα, με τον Παναγιώτη Μάντη και τον Παύλο Καγιάλλη να ανεβαίνουν και αυτοί στο βάθρο κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Στη μάχη του τελικού είχαν ήδη εξασφαλίσει το μετάλλιο και απλά έμενε να μάθουμε το χρώμα. Περήφανοι άλλοι μια φορά και για αυτούς.

  Ο Σπύρος Γιαννιώτης, κολυμπώντας 10 χιλιόμετρα σχεδόν άγγιξε το χρυσό μετάλλιο,αλλά εν τέλει τερμάτισε στη δεύτερη θέση έχοντας όμως τον ίδιο χρόνο με το χρυσό ολυμπιονίκη. Η μοίρα του το χρωστούσε έπειτα από το 2008 και το 2012 που έφτασε τόσο κοντά αλλά τελικά δεν κατάφερε να κατακτήσει ένα μετάλλιο. <<Ευτυχία είναι να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα >>είπε ο ίδιος και είμαστε πολύ χαρούμενοι για την τεράστια επιτυχία του.

   Τα μετάλλια για την Ελλάδα έκλεισαν με χρώμα χρυσό από τη σημαιοφόρο μας Κατερίνα Στεφανίδη που με την καταπληκτική της εμφάνιση έφτασε στην κορυφή του βάθρου,αλλά και στην πραγματική “κορυφή” , κάνοντας άλμα 4,85. Για τρίτη και τελευταία φορά ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε στο Ρίο και η Κατερίνα μαζί με τον άντρα της και προπονητή της έκαναν για ακόμη μια φορά τους Έλληνες περήφανους.

  Φυσικά, αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια και στους αθλητές που παρόλο που δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο μετάλλιο έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να ανέβουν στο βάθρο.

Προς στιγμήν, μένει να απολαύσουμε τους Παραολυμπιακούς αγώνες που αρχίζουν στις 7 Σεπτεμβρίου.