Οι ξενιτεμένοι

Λέξη βαριά η ξενιτιά, προερχόμενη από το ρήμα ξενιτεύομαι, που σημαίνει φεύγω από τη χώρα μου και πηγαίνω να ζήσω σε μια ξένη χώρα. Κι αυτό με τη σειρά του έχει τη ρίζα του στη λέξη ξένος. Κι αυτός ο ξένος παρεκτράπηκε  στις άλλες γλώσσες. Άλλοτε μεταφράστηκε φιλοξενούμενος κι άλλοτε εχθρός.

Τέσσερις λέξεις με διαφορετική έννοια λοιπόν. Ξένος, φιλοξενούμενος, εχθρός, ξενιτεμένος. Ο <<ξένος>> λέξη σχεδόν αδιάφορη. Αυτός που δεν μας αφορά, αυτός που μας περνάει απαρατήρητος και στο μυαλό πολλών αυτός που ήρθε για λίγο και θα φύγει.

Ο <<φιλοξενούμενος>> κρύβει μέσα του τη λέξη <<φίλος>>. Επομένως, από τη φύση της είναι λέξη που σε προδιαθέτει για τα θετικά συναισθήματα. Χαρά, αγάπη, βοήθεια, στήριξη. αποδοχή, αγκαλιά. Πάντα στον φιλοξενούμενο δείχνουμε το καλύτερο πρόσωπό μας, το πιο ισορροπημένο εγώ μας. Προσποιούμαστε πολλές φορές για να δημιουργήσουμε το τέλειο περιβάλλον. Κι αυτός για λίγο, μετά θα φύγει.

Ακολουθεί ο <<εχθρός>>. Λέξη που σε προϊδεάζει για το μίσος, τη σύγκρουση, για τη διαφορά συμφερόντων και για το μεγάλο εγωισμό των ανθρώπων. Αυτός μπορεί να είναι και προσωρινός, μπορεί να είναι και αιώνιος. Προσωρινός μέχρι κάποιος από τους δύο να ηττηθεί, αιώνιος όταν η έχθρα εξαπλώνεται σε γενιές ολόκληρες.

Και φτάνουμε στη λέξη <<ξενιτεμένος>>. Η λέξη αυτή κρύβει μέσα της κι εμπεριέχει όλες τις προηγούμενες. Δυστυχώς, όταν αποφασίσεις να φύγεις ρίχνεις συνήθως μαύρη πέτρα πίσω σου και φορτώνεσαι ένα μεγάλο ερωτηματικό στον ώμο σου. Δεν έχεις ιδέα τι θ’ αντικρίσεις εκεί που θα πας και δεν ξέρεις ποια λέξη θα επικρατήσει. Ένα συναίσθημα που δεν μπορώ κι εγώ η ίδια να το μεταδώσω με ακρίβεια. Ένα συναίσθημα που το βιώνεις μόνο όταν βρεθείς στη θέση αυτή του ξενιτεμένου. Που πάω; Τι κάνω; Ποιος είμαι; Μια έκρυθμη αγωνία είναι φανερή στα μάτια των ξενιτεμένων.

Και δεν θα σου πω να μην πας. Φυσικά και να πας. Έχεις κάθε δικαίωμα. Απλά μ’ ενοχλεί όσο κι αν ισχυρίζεσαι πως οι συνθήκες σε αναγκάζουν να φύγεις, όσο κι αν οι <<άλλοι>> φταίνε κι όχι εσύ. Μ’ ενοχλεί που έχω την υποψία, ότι για κάποιους όλα αυτά είναι μόνο προφάσεις κι αφορμές και πως έτσι κι αλλιώς θα έφευγαν. Κι έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη η  Ελλάδα μικραίνει. Όσο μίζερη κι αν έχει καταντήσει αυτή η χώρα θα συνεχίσω ακράδαντα να πιστεύω πως δεν πρέπει να μικρύνει. Και δεν αναφέρομαι στην έκταση, για τον πληθυσμό μιλάω, για τους ανθρώπους. Γιατί οι άνθρωποι κάνουν τη χώρα κι όχι οι εκτάσεις γης και θάλασσας.  Άραγε μήπως είμαστε όλοι στο ίδιο τσουβάλι επιλέγοντας να φύγουμε;

Δε με νοιάζει εμένα, να πας. Δεν μπορώ εγώ να σε κρατήσω μακριά από την ευτυχία σου και τίποτα δεν έχω να χωρίσω με τους άλλους λαούς. Αλλά να γυρίσεις, κάποια μέρα να γυρίσεις. Η καταγωγή σου μια ζωή ελληνική θα είναι και δεν μπορεί να μην έχεις τίποτα να σε κρατάει σ’ αυτό τον τόπο. Δεν μπορεί να μη βρίσκεις κάτι που θα σε γυρίσει πίσω στη χώρα σου. Να γυρίσεις, γιατί είναι άνθρωποι εδώ που σε νοιάζονται, που μέσα από το δύστροπο χαρακτήρα τους κατά βάθος σ’ αγαπάνε. Είναι δύσκολο πράγμα η ξενιτιά. Κάνε μου τη χάρη να γυρίσεις…