Η ζωή στα 20..30..40..50..60!

Διανύοντας κάθε δεκαετία της ζωής μας,οι στόχοι,τα όνειρα και τα θέλω μας μεταλλάσσονται και είναι λογικό.Αποκτούμε ωριμότητα,μαθαίνουμε από εμπειρίες και χορταίνουμε κάποια πράγματα συνεπώς αρχίζουμε να επιθυμούμε κάποια άλλα.Ευτυχώς διότι η εξέλιξή μας και όχι μόνο η ηλικιακή αυτό απαιτεί ειδεμή μιλάμε για ανωριμότητα και σίγουρα κάποιο θέμα ψυχολογικό.

Στα είκοσι λοιπόν όλη η ζωή είναι μπροστά σου.Κάνεις όνειρα πάρα πολλά για το επάγγελμά σου,τα ενδιαφέροντά σου και διακατέχεσαι από μια αισιοδοξία ή τουλάχιστο θα έπρεπε-αυτό το αναφέρω λόγω σημερινών συνθηκών! Νιώθεις πως μεγάλωσες και θέλεις να ανοίξεις τα φτερά σου,να νιώσεις ανεξάρτητος και να μην είσαι το παιδάκι του μπαμπά και της μαμάς αποδεικνύοντάς το και σε αυτούς εκτός από τον εαυτό σου. Θέλεις να ζήσεις με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Να ταξιδέψεις,να βγάλεις χρήματα,να γνωρίσεις ανθρώπους,να δοκιμάσεις εμπειρίες σε όσους τομείς γίνεται.


Πατώντας στα τριάντα καταρχήν παθαίνεις ένα πρώτο σοκ νιώθοντας πως μεγαλώνεις. Πως ίσως δεν έχεις κατασταλλάξει σε πράγματα ή ότι ίσως και σε πιέζει ο χρόνος πια να το κάνεις. Επαγγελματικά υποτίθεται έχεις βρει δρόμο,απέκτησες εμπειρίες σε προσωπικό επίπεδο κι έζησες αρκετά ανέμελα. Αρχίζει κάπου εδώ να μπαίνει η σκέψη να σοβαρευτείς, να κάνεις επιλογές άλλες στην κοινωνική σου ζωή και κυρίως η έγνοια του να δρομολογήσεις έστω την απόκτηση οικογένειας.

Πλησιάζοντας στα σαράντα ακολουθεί μια κρίση ακόμη όχι μόνο ηλικίας πια αλλά και ταυτότητας γενικότερα. Οι ευθύνες σου πολύ περισσότερες. Συνειδητοποιείς πως περνά ο καιρός και αγχώνεσαι να προλάβεις να κάνεις και να ζήσεις ή να ολοκληρώσεις θέματα. Νομίζεις πως μεγάλωσες πολύ και πασχίζεις να αποδείξεις το αντίθετο με κάθε τρόπο… συμπεριφορά, ντύσιμο, συνήθειες, χόμπι και οτιδήποτε άλλο. Υποθετικά έχεις κάνει οικογένεια και αυτό σε χαροποιεί μεν αλλά σου ρουφάει χρόνο κι ενέργεια και νιώθεις να μην πρωταγωνιστείς πια ούτε στη δική σου ζωή πόσο μάλλον στων άλλων. Κάπου εδώ ελοχεύουν κίνδυνοι να γκρεμιστούν δεδομένα,κλισέ..να αλλάξεις κοσμοθεωρία και ενδεχομένως και ζωή. Ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.Απλά βάζεις άλλες προτεραιότητες σίγουρα πια.Το θετικό είναι πως πλέον ξέρεις ποιος είσαι και τι ζητάς και δεν κάνεις εύκολα εκπτώσεις σε αυτά.

 Στο κατώφλι των πενήντα είσαι πολύ νέος ακόμη αντικειμενικά ειδικά στη σημερινή εποχή.Ή που θα το καταλάβεις αυτό και θα ηρεμήσεις και θα κάνεις όμορφες επιλογές και θα περνάς καλά…ή που θα νιώσεις ακριβώς το αντίθετο αλλά σε πιο ακραία μορφή από τα 30 ή τα 40. Είναι τα χρόνια που κάνεις απολογισμό θες και δεν θες της πορείας σου και της ζωής σου ως τώρα.Είναι ο καιρός που πρέπει να βάλεις άλλους στόχους και να μην παραιτηθείς. Είσαι πια ώριμος άνθρωπος που κουβαλάει και όμορφα αλλά και άσχημα συνεπώς τα μεν είναι υπέροχες εμπειρίες και τα δε μια χαρά μαθήματα. Δεν είναι τυχαία η ρήση που λέει πως πια η ζωή μπορεί να κάνει νέο ξεκίνημα σε αυτές τις ηλικίες.

Κι έφτασες στα εξήντα κοντά για να διανύσεις μια εντελώς άλλη φάση στη ζωή σου.Ακόμη ακμαίο άτομο και δραστήριο που μπορεί να κάνει τα πάντα και να έχει μια καλή ζωή αν υποθέσουμε ότι χαίρει και άκρας υγείας.Ξέρεις καλά σαφώς που βαδίζεις πια και τι σε πάιρνει ή όχι.Οι προτεραιότητές σου τώρα είναι άλλες και αφορούν άλλα άτομα και λιγότερο τον εαυτό σου. Ακροβατείς σε σκέψεις του στυλ πως έφυγε ίσως το τρένο πια ή ότι προλαβαίνεις να επιβιβαστείς και όχι όπου σε βγάλει όμως…αλλά θες εγγυήσεις που σε νεαρότερες ηλικίες δεν χρειάζεσαι. Φοβάσαι αρκετά πράγματα πια και ζυγιάζεις αλλιώς τα πάντα..κρίνεις πολύ διαφορετικά και αποφασίζεις με άλλα μέτρα και σταθμά…αν αποφασίσεις,διότι απίθανο μάλλον σε αυτές τις ηλικίες μα συμβαίνει.
Η ουσία είναι πως όλοι μεγαλώνουμε και είναι φυσικό. Όμως ο χρόνος μπορεί να’ναι εξίσου εχθρός ή φίλος. Αν συμφιλιωθούμε πως η ζωή είναι απλά διαφορετική όσο περνάν τα χρόνια μα εξίσου όμορφη δεν θα υπάρχει κανένα θέμα. Αν όχι δυο πράγματα θα συμβούν!Το ένα ότι θα έχουμε κόστος ψυχικό και το άλλο ότι θα καταλήξουμε έως και γραφικοί για τους υπόλοιπους. Θέμα διαχείρισης όπως όλα άλλωστε σε αυτή η ζωή!