Είναι μπακάλικο η αγάπη τελικά;

Δούναι και λαβείν. Tο ρητό που χαρακτηρίζει ή τουλάχιστο θα έπρεπε να το κάνει, κάθε ανθρώπινη σχέση. Ακούγεται λίγο περίεργα όμως έτσι ακριβώς είναι και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο δεν είναι ειλικρινής πάνω από όλα με τον εαυτό του.

Σίγουρα δεν παίρνουμε ζυγαριά να ζυγίσουμε τι δώσαμε ή τι πήραμε. Άλλωστε όπως σοφά λέει και η μεγάλη μας Αλκυόνη Παπαδάκη, η αγάπη δεν είναι μπακάλικο να μετρά ο καθένας τι δίνει και τι λαμβάνει πίσω. Σαφώς πάντα κάποιος θα δίνει περισσότερα επειδή θέλει,επειδή έχει να δώσει, επειδή μπορεί ή επειδή έτσι είναι ως άνθρωπος. Ωστόσο τίθεται ένα μεγάλο θέμα εδώ. Δεν πρέπει να λάβει κι αυτός; Ναι δεν το κάνεις για να πάρεις αντάλλαγμα, ούτε καν αναγνώριση αν και μια εκτίμηση την θέλουμε για να’μαστε ειλικρινής. Αλλά φτάνει αυτ; Όταν κι εμείς έχουμε ανάγκες διάφορες δεν λαχταράμε να μας δώσει και να μας τις καλύψει ο άλλος; Αυτό πρέπει να γίνεται βέβαια δίχως να το ζητάμε ή να το απαιτούμε μα δεν είναι εύλογο, ευνόητο και φυσιολογικό;
Ο επίσης μεγάλος μας Μενέλαος Λουντέμης, είπε ότι αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ και τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά. Αυτό έχει μια βάση συναισθηματικής φύσεως αλλά στην πράξη αναρωτιέμαι πόσο και για πόσο κάποιος θα προσφέρει και δεν θα παίρνει;Γιατί θα πρέπει να συμβιβαστεί με αυτό; Γιατί θα πρέπει να μην με νοιάζει αν καλύπτονται και οι δικές μου ανάγκες όποιας φύσεως κι αν είναι; Είτε σωματικές, είτε ψυχικές, είτε αισθηματικές ή ό,τι άλλο; Γιατί θα πρέπει να έχω παράπονα στην καλύτερη και απωθημένα στην χειρότερη των περιπτώσεων εφόσον εγώ δίνω; Και γιατί θα πρέπει να το πληρώσω αυτό κάποια στιγμή με την υγεία μου είτε ψυχική είτε σωματική, γιατί αυτό θα γίνει σίγουρα.

Δεν είναι επαγγελματικές συμφωνίες οι ανθρώπινες σχέσεις να έχουν συμβόλαια και όρους βεβαιότατα. Άτυπα όμως είναι παράλογο να μην υπάρχουν ως δεδομένα κάποια πράγματα. Δεν κάνεις καμία τέτοια συμφωνία με τον άλλον μα δε θα σταθεί καμία σχέση επιτυχημένη σε θεμέλια που δεν χτίζουν και οι δυο με αμοιβαίο δούναι και λαβείν.