Μια ματιά στην 6η τέχνη.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πηγαίνω θέατρο. Μας έσερναν οι γονείς μου με την αδερφή μου, λέγοντάς μας πως θα συνδυάσουμε διασκέδαση και μόρφωση-όχι ότι καταλαβαίναμε, απλά ακολουθούσαμε με μεγάλη περιέργεια- η πρώτη μου παιδική παράσταση, θυμάμαι, ήταν ο Δον Κιχώτης, μια παιδική παράσταση με γέλιο και αρκετή αφοσίωση για το τι θα γίνει στο τέλος. Όταν γύρισα σπίτι ήμουν η προσωποποίηση της ευαρέσκειας και ζήτησα απ΄τους γονείς μου να διασκεδάσω ξανά μαζί με αυτό το «μόρφωση» που μου είχαν πει.

Έχω δει πολλές φορές την αυλαία να ανοίγει και μαζί της μικρά, ζωηρά σκηνικά από πίσω να αλλάζουν σε κάθε περίοδο. Το κόκκινο πανί ανοιγόκλεινε σε κάθε αρχή και τέλος μιας περιόδου. Άνθρωποι πάνω στη σκηνή με προσωπίδες, στολές και αλλαγμένες φωνές μιλούν, τραγουδούν, γελούν, ξεσπούν. Στο θεωρείο χειροκρότημα δυνατό. Μα πως αλλιώς να περιγράψεις μία τέτοια εμπειρία;

Κάπως έτσι το θέατρο μπαίνει στις ζωές μας και το εξελίσσει ο καθένας λίγο πολύ όπως θέλει. Τι αποκομίζουμε, άραγε, από κάθε έργο; Το θέατρο είναι η 6η τέχνη. Ως τέχνη, λοιπόν, χαρίζει δημιουργικότητα και φαντασία σε μικρούς και μεγάλους. Στα μικρά παιδάκια μεταδίδει ευθυμία και ενεργοποιεί νέους κόσμους φαντασίας εις το έπακρον. Στους μεγαλύτερους, πάλι, το θέατρο διευρύνει τους ορίζοντές τους με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωσή τους.

Αν τύχει και περάσεις έξω από κάποιο θέατρο μπες και νιώσε την έννοια του ταξιδιού που προσφέρει μία παράσταση είτε είναι δράμα (σαν το σατυρικό.. δεν έχει) , είτε κωμωδία είτε ακόμα και τραγωδία με σκοπό να φτάσεις στην κάθαρση της ψυχής. Υπάρχουν τόσες πολλές παραστάσεις που θα σε κάνουν να σκεφτείς, να ηρεμήσεις, να αναθεωρήσεις για λόγια και πράξεις που δεν ήθελες να πεις και να κάνεις. Ακόμα και κλάμα να σου δημιουργήσει ένα έργο, θα έχεις νιώσει τι σημαίνει συναισθηματικός αλαλαγμός. Το θέατρο δεν ορίζει συναισθήματα και σκέψεις.

Αν ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει αυτή την μορφή ανακούφισης ψυχής …τι περιμένεις;