Μήπως το παρακάναμε με το φεμινισμό;

Εμείς οι γυναίκες διαρκώς γκρινιάζουμε για την ανισότητα των δύο φύλων. Με μεγάλη δυσαρέσκεια διαπιστώνουμε ότι ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη και σεξιστική κοινωνία. Και σαφώς τραβάμε τα ζόρια μας κι εμείς αλλά μήπως τελικά υπερβάλλουμε λίγο; Μήπως τελικά ο πολύς φεμινισμός βλάπτει;  Γιατί για τα ζόρια που τραβάει το ανδρικό φύλο δε μιλάει κανείς;

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι οι άνδρες τραβάνε μεγαλύτερα ζόρια από μας, απλώς αυτά θεωρούνται αυτονόητα και δεν γίνονται αντιληπτά. Ξεκινώντας κιόλας από την παιδική ηλικία οι άνδρες βάζουν στη ζωή τους την πειθαρχία, μαθαίνουν πως πρέπει να φέρονται στις γυναίκες και τέλος πάντων προετοιμάζονται για να γίνουν κάποια μέρα η κολόνα του σπιτιού.Στη συνέχεια,μαθαίνουν ότι λόγω της σωματικής τους δύναμης είναι υποχρέωση τους να αναλαμβάνουν τις <<βαριές>> δουλειές. Είναι υποχρέωση τους να βοηθήσουν οποιαδήποτε γυναίκα  δεν μπορεί να σηκώσει ένα κουτί, οποιαδήποτε δεν ξέρει ν’ αλλάξει μια λάμπα κι αυτό για την ψυχή της μάνας τους. Άραγε άκουσαν ποτέ ένα ευχαριστώ;

Αν το καλοσκεφτούμε, οι άνδρες είναι αυτοί που τρέχουν να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας. Ένα βαρύ φορτίο που είναι υποχρεωμένοι να σηκώνουν σε όλη τους τη ζωή, αν θέλουν να λέγονται άνδρες. Και γιατί δηλαδή να μην συμβαίνει το αντίστροφο;Γιατί πρέπει ντε και καλά να είναι πρωταρχικό καθήκον του άνδρα να συντηρήσει γυναίκα και παιδιά;

Και μέσα σε όλα αυτά μαθαίνουν πως ο άνδρας πρέπει να είναι κυνηγός. Μαθαίνουν πως η πρώτη κίνηση τους ανήκει, πως ο ρομαντισμός και η τρυφερότητα πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητας τους, αν επιθυμούν να κρατήσουν στο πλευρό τους μια γυναίκα. Και φυσικά κάνοντας την πρώτη κίνηση, μαθαίνουν ότι η απόρριψη και η χυλόπιτα είναι κάτι περισσότερο από συχνά φαινόμενα. Δεν γεννιούνται οι άνδρες καθάρματα. Γίνονται στην πορεία. Πόσες φορές ν’ αντέξουν ψυχολογικά την απόρριψη μέχρι να γίνουν επιφανειακοί;

Κι ακόμη πόση πρόκληση ν’ αντέξουν; Συνεχώς ζητάμε απ΄ αυτούς να καταπολεμήσουν τα ζωώδη ένστικτά τους, ενώ το μόνο που κάνουμε είναι να τα προκαλούμε. Άλλες φορές μας προστάζει η μόδα να το κάνουμε κι άλλες φορές πάλι έχουμε κι εμείς τις ανασφάλειες μας κι επιζητούμε τα ανδρικά βλέμματα, ακόμη κι αν αυτά είναι χυδαία. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το σεξ γι’ αυτούς. Καμιά φορά τους ζηλεύουμε κιόλας, επειδή έχουν μια κάποια σεξουαλική ελευθερία σε σχέση με τις γυναίκες. Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως ότι τη σεξουαλική ελευθερία δικαιωματικά την έχουν. Για μια γυναίκα το σεξ είναι θέμα εγκεφαλικό, για έναν άνδρα απλά μια σωματική ανάγκη όπως πολλές άλλες. Αν μπορεί κάποια να έχει σεξουαλική επαφή χωρίς να επηρεαστεί ψυχολογικά και χωρίς να δεθεί συναισθηματικά τότε μπράβο της. Ας έχει κι εκείνη την ελευθερία να κοιμάται με όποιον θέλει. Είναι όμως πολύ λίγες αυτές οι γυναίκες και δυσεύρετες.

Κι όσον αφορά τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογό, -ναι δε λέω- κι εμένα μ΄αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες. Και ναι, μας δίδαξε πολλά το sex and the city για τους άνδρες, αλλά προς Θεού κορίτσια, δεν υπάρχει ο Mr. Big! Αποκύημα της επιστημονικής φαντασίας είναι κι εμείς κρεμαστήκαμε από πάνω του. Εμείς πρώτες απαιτήσαμε πολλά από τους άνδρες, εμείς πρώτες ανεβάσαμε τον πήχη ψηλά κι ύστερα από ανασφάλεια προσπαθήσαμε να γίνουμε πιο έξυπνες, πιο όμορφες, πιο δυναμικές και πιο απρόσιτες. Εμείς τους επιτρέψαμε να ψάχνουν την τέλεια γυναίκα κι εμείς τους κάναμε να καταφεύγουν στα πορνογραφικά site. Ακριβώς επειδή γίναμε απλησίαστες. 

Και απλησίαστες βέβαια γίναμε γιατί φοβηθήκαμε να μην πληγωθούμε κι επειδή πιστέψαμε πως όλοι οι άνδρες έχουν το διάβολο μέσα τους. Δεν είναι έτσι όμως και θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Αρκεί να σταματήσουμε να μεγαλοποιούμε τα στραβά της ζωής μας, αρκεί να σταματήσουμε τη γκρίνια. Τότε ίσως να πιστεύαμε πως η ζωή των ανδρών δεν είναι τόσο εύκολη και τέλεια όσο νομίζαμε. Ίσως καμιά φορά να πρέπει ν’ αναλύουμε και τ’ αυτονόητα για να απομυθοποιήσουμε λιγάκι ορισμένες καταστάσεις.