Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής
Παγκόσμια Ημέρα κατά της << εσχάτης των ποινών>>. Ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα που διχάζει μέχρι σήμερα τους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Απαγχονισμός, σφαγή, διαμελισμός, αποκεφαλισμός, βρασμός. Μερικές μόνο από τις μεθόδους εκτέλεσης που έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να δώσουμε μια πληρέστερη εικόνα για τη θανατική ποινή για χάρη της ημέρας αυτής:
Η εκτέλεση ανθρωπίνων όντων ξεκίνησε επίσημα τη 2η χιλιετία π.Χ. στη Μεσοποταμία, με τον Κώδικα του Χαμουραμπί. Από τότε η θανατική ποινή συνεχίζει να εφαρμόζεται ανά τους αιώνες. Φτάνει μάλιστα, στην αρχαία Αθήνα με τους δρακόντειους νόμους. Συνηθέστεροι τρόποι εκτέλεσης αποτελούσαν ο αποκεφαλισμός και ο λιθοβολισμός. Αργότερα, κατά τη ρωμαϊκή εποχή, προστίθεται στις μεθόδους η σταύρωση και ο κατασπαραγμός από θηρία. Στις περισσότερες χώρες υπήρχε διαφορετική μέθοδος για κάθε έγκλημα. Αυτό που αξίζει να προσέξουμε όμως, είναι οι διακρίσεις ακόμα και στην εσχάτη των ποινών. Ευγενής αποκεφαλισμός για τους αριστοκράτες, εξευτελιστικός αποκεφαλισμός για τους φτωχούς ληστές.
Ευτύχημα ή δυστύχημα, η θανατική ποινή καταργείται για πρώτη φορά στη Βενεζουέλα το 1863. Η κατάργηση συνεχίζεται με αργούς ρυθμούς, ώσπου φτάνουμε σήμερα να μετράμε 152 χώρες, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, που δεν έχουν σε ισχύ τη θανατική ποινή. 50 χώρες, ένας σχετικά μεγάλος αριθμός, συνεχίζει να διατηρεί τη θανατική ποινή χωρίς όμως να την έχει εφαρμόσει τα τελευταία 10 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, 37 χώρες τη διατηρούν νομοθετικά και πρακτικά, ενώ 7 τη διατηρούν μόνο για εγκλήματα πολέμου. Πιο συγκεκριμένα, τα πιο απάνθρωπα κράτη του πλανήτη μας αποτελούν η Κίνα, οι Η.Π.Α. και το Ιράν. Σ΄ αυτά τα κράτη έχουν σημειωθεί το 94% των εκτελέσεων, ενώ στις Η.Π.Α. από το 1900-2003 έχουν εκτελεστεί και 19 ανήλικοι.
Εμείς οι Ευρωπαίοι μπορούμε να υπερηφανευόμαστε, ή και όχι, εκτός τους Λευκορώσους, για της κατάργηση της θανατικής ποινής. Εμείς οι Έλληνες, από το Δεκέμβριο του 1993 ανεπίσημα, με την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου κι επίσημα με τη Συνταγματική Αναθεώρηση του 2001. Η τελευταία εκτέλεση που έχουμε να θυμόμαστε, είναι αυτή της 25ης Αυγούστου του 1972. Ο Βασίλης Λυμπέρης εκτελέστηκε, αφού έκαψε ζωντανούς την πρώην γυναίκα του, τα παιδιά και την πεθερά του. Καταδικάστηκε κι εκτελέστηκε από δωδεκαμελές απόσπασμα, ενώ η ζωή του μεταφέρθηκε στους κινηματογράφους με τίτλο << Οι σατανάδες της νύχτας>>.
Αυτό που πρέπει στην πραγματικότητα να μας ανησυχήσει, είναι το ότι οι εκτελέσεις συνήθως γίνονταν και γίνονται δημόσια. Ένα είδος παραδειγματισμού και επίδειξης της κρατικής δύναμης. Είναι τελικά μια απάνθρωπη μέθοδος; Μερικοί θα ταχθούν υπέρ,μερικοί άλλοι κατά. Από τη μια, η θανατική ποινή που επιβάλλεται στους εγκληματίες προσφέρει τη μέγιστη δυνατή ανακούφιση στον κύκλο του θύματος. Από την άλλη, κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και αναφαίρετη. Αν η πράξη φόνου αποτελεί έγκλημα, έγκλημα αποτελεί και η επιβολή της θανατικής ποινής.
Προσωπικά, θα σταθώ στο ότι είμαστε άνθρωποι. Και ως τέτοιοι έχουμε αδυναμίες και πολλά ελαττώματα. Είναι λογικό λοιπόν, να μισούμε, ν’ αποζητάμε την εκδίκηση και την απονομή της δικαιοσύνης. Αν θέλουμε όμως να λεγόμαστε ανώτεροι άνθρωποι, πρέπει να προσπαθούμε αδιάλειπτα να καταπολεμούμε την αδύναμη ανθρώπινη φύση μας. Ας ευχηθούμε λοιπόν, όχι μόνο την ολοκληρωτική κατάργηση της θανατικής ποινής ανά το κόσμο, αλλά και την εξάλειψη των εγκλημάτων στον πλανήτη Γη, έτσι ώστε η απόφαση της κατάργησης να παρθεί αυθόρμητα ακόμη και από τους πιο δύσπιστους. Αν και ουτοπικό,θα συνεχίσω να τάσσομαι κατά της θανατικής ποινής, γιατί πιστεύω, ότι το ανθρώπινο είδος έχει να επιδείξει ένα καλύτερο πρόσωπο απ’ αυτό που δείχνει σήμερα.
