Παιδί της Βροχής

Είμαι κι εγώ ένα παιδί της βροχής. Γεννημένη ν’ απολαμβάνω τον ήχο της, εθισμένη στη μυρωδιά της. Η βροχή είναι ένα καιρικό φαινόμενο που οι περισσότεροι μισούν γιατί τους χαλά τα σχέδια, τους κάνει μούσκεμα αν βρίσκονται έξω και τους ρίχνει ψυχολογικά.

Όμως αγνοούν ότι υπάρχει κάτι ποιητικά μελαγχολικό σ’ αυτή, που εμένα με κάνει να την ερωτεύομαι.

Η γη ξεσπάει και συμπαραστέκεται.

Κάποιος κλαίει, κάποιος πονάει… και πονάει κι αυτή μαζί του. Βρέχει και νιώθεις ότι η φύση ανασαίνει… Η μυρωδιά του αέρα είναι αλλιώτικη, όλα γύρω σου είναι βρεγμένα, ποτισμένα με το άγριο ξέσπασμα τ’ ουρανού. Μια αψυχολόγητη γυναίκα είναι και η φύση, που όλο και μαζεύει και κάποια στιγμή ξεσπά και βγάζει τ’ απωθημένα της. Μια αψυχολόγητη γυναίκα, σαν εσένα και σαν εμένα.

Κάθομαι πάντα στο ίδιο σημείο, στο μαλλιαρό χαλί μου με μια κούπα ζεστό τσάι, ένα καλό βιβλίο και τη χαζεύω. Ακούω τα μπουμπουνητά, βλέπω τις αστραπές να σπάνε τα σύννεφα στα δύο κι εγώ κάθομαι στη ζεστούλα απολαμβάνοντας τη μαγεία. Άλλοτε παίρνω την ομπρέλα μου και κατηφορίζω την Εθνικής Αμύνης για να δω το νερό να κάνει τον κύκλο του καθώς επιστρέφει στη θάλασσα σε μικρές σταγόνες… Και βλέπω τα μικρά παιδιά να τρέχουν γύρω γύρω χαμογελαστά παίζοντας στις μπάρες παρά τις φωνές των γωνιών και ένα από αυτά να φωνάζει στη μαμά του «κοίτα μαμά, ο ουρανός κλαίει»…

Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, ο κόσμος τρέχει με τα μπουφάν στο κεφάλι, άγνωστοι μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα αγνώστων και γίνονται γνωστοί, φοιτητές γελούν και τρέχουν να μπουν κάτω απ’ τα υπόστεγα γελώντας ο ένας με τον άλλον επειδή έχουν όλοι καταβραχεί…

Το κέντρο μετατρέπεται σε κανάλι της Βενετίας και βλέπεις παντού χρωματιστές ομπρέλες. Όλα τα είδη, όλα τα χρώματα, όλα τα σχέδια με το ίδιο φόντο… τον μαυρισμένο ουρανό. 

Αυτοί που αγαπούν τη βροχή, έχουν μια άλλη φιλοσοφία για τη ζωή. Τους χαρακτηρίζει η εσωστρέφεια και τείνουν ν’ απολαμβάνουν τη μοναξιά τους. Ηρεμούν με τον ήχο της βροχής και τον βρίσκουν καθησυχαστικό… Δεν τους χαλά τα σχέδια, το βλέπουν σαν ευκαιρία να μείνουν στο σπίτι και να γαληνεύσουν για ένα λεπτό.

Σταματούν απ’ τη βαβούρα της καθημερινότητάς τους για ένα λεπτό και αφήνονται στην ήρεμη δύναμη που πηγάζει απ’ τον ήχο της βροχής όταν χτυπάει το τζάμι του δωματίου τους.

Αυτά είναι τα παιδιά της βροχής… Γεννημένα για να απολαμβάνουν αυτή που όλοι μισούν. Φτιαγμένα για ν’ απλώνουν τα χέρια τους κάθε φορά που ψιχαλίζει αντί να μαζεύονται μέσα και να χαμογελούν αυτάρεσκα με κάθε μπουμπουνητό…