Τελικά πειράζει;

Μάθαμε να δίνουμε τόπο στην οργή,να ανεχόμαστε και να βάζουμε μέσα μας πράγματα που μας ενοχλούν. Μας έγινε συνήθεια η κατάποση τόσων που μας πιέζουν, μας ενοχλούν, ενίοτε μας θίγουν. Μοιάζουμε με ένα χωνευτήρι γεμάτο από αρνητικά λόγια, συναισθήματα και παράγοντες. Δεν πειράζει το ένα,δεν πειράζει το άλλο,δεν πειράζει ξανά και ξανά. Λοιπόν ξέρετε κάτι; Πειράζει. Πειράζει και με το παραπάνω. Πειράζει γιατί δεν έχει δικαίωμα κανείς να εκμεταλεύεται ανοχές και υπομονή. Πειράζει επειδή όλα αυτά είναι εις βάρος μας και θα πάρουνε εκδίκηση σωματοποιούμενα κάποια στιγμή ανύποπτα και θα διακυβευτεί πια η υγεία μας…είτε σωματική είτε ψυχική.Πειράζει γιατί δεν είναι δίκαιο για να υπάρχει ισορροπία ή γαλήνη, να το διασφαλίζει ένας άνθρωπος με την αλλοίωση της προσωπικότητάς του. Πειράζει κυρίως διότι ποτέ δεν θα μείνει ένα το..δεν πειράζει. Θα γίνει δεδομένο και αναμενόμενη  θα είναι η παγειωμένη στάση που θα απαιτείται. Είναι εντιμότερο λοιπόν προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους να βάζουμε όρια. Όρια στις ανοχές μας και στην υπομονή μας.

Αν δεν σεβαστούμε πρώτα εμείς και δεν φροντίσουμε τον εαυτό μας, δεν θα το κάνει κανείς. Αν δεν μπορούμε να νιώθουμε ελεύθεροι να λειτουργούμε με την όποια μας προσωπικότητα ή χαρακτήρα, δεν έχει νόημα, διότι καμιά ανθρώπινη σχέση μας δεν θα έχει ως βάση αληθινά θεμέλια. Μόνο όταν αισθανόμαστε πως δεν καταπιεζόμαστε ή κάτι δεν μας προσβάλλει θα μπορούμε να έχουμε ψυχική και σωματική υγεία. Ποτέ δεν είναι αργά λοιπόν ώστε να πούμε…ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Ποτέ δεν είναι αργά να απελευθερωθούμε σταματώντας να στέλνουμε στο στομάχι μας πράγματα εκτός από φυσική τροφή.