Που αλλού; Εδώ! Ποιοι άλλοι; Εμείς!

Αν κάπου θέλουμε να αποδώσουμε την σαθρότητα των σχέσεων, των προσωπικοτήτων, της νέας γενιάς, του σύγχρονου λόγου και γιατί όχι, <<κολλάει>> παντού, των κυβερνώντων,  η λέξη μπαλαντέρ κατά την τελευταία δεκαετία είναι ο ναρκισσισμός. Πολλές έρευνες αποδεικνύουν την μεταστροφή και την επανέκθεση των κοινωνικών και προσωπικών δομών ως απότοκο αυτής της βαθιά ψυχολογικής διατάραξης. Η απορία είναι γιατί κάποτε δεν υπήρχαν νάρκισσοι, αρκετοί να κατοικήσουν ήπειρο, όπως υποστηρίζεται σήμερα.

Αυτά τα αναρίθμητα τσεκ ιν, τι είδους σύμπτωμα είναι και μάλιστα μαζικό; Πολλοί θα πουν <<ας μην είμαστε καταστροφολόγοι, εκτονώνεται η παγιδευμένη κοινωνικότητα των από κοινωνική ευαισθησία ακρωτηριασμένων ανθρώπων>>.Οπότε η κοινωνικότητα επαναπροσδιορίζεται ως μια ανάγκη όχι έμφυτη πια αλλά επίκτητη, σαν κάποια ίωση, που βιώνεται μέσα από την αλληλεπίδραση με τον άλλο και την χωρίς πρόθεση και λογική αναβίωση  αυτού που του συμβαίνει (νιώθει_επίλεξε στην τοποθεσία_επίλεξε). Μια διαδικτυακή συνθήκη που εμπορευματοποιεί συναισθήματα, διαθέσεις , εμφανίσεις, που μας κάνει να νιώθουμε σημαντικοί για κάποιους και ίσως και για τους εαυτούς μας. Μια μαθημένη διαφήμιση του εαυτού είναι εκείνη που αναμοχλεύει ανταγωνισμούς, αντιπαραθέσεις, συγκρίσεις και απωθημένα. Χρειάζεται να σε υπερασπιστείς ανάμεσα σε τόσες διαφημίσεις και για να γίνει με επιτυχία, πρέπει να πιστέψεις ότι το αξίζεις.

Το αξίζεις γιατί μέσα σ αυτή τη δίνη ξεχνάς να γνωρίσεις τον άλλο και έτσι μπορείς να κάνεις παρέα χρόνια μαζί του ή να τον έχεις σύντροφο με ειλικρινή αδιαφορία για το τι νιώθει για σένα ή το πώς το εκφράζει, γιατί αλήθεια μετά από τόση αποδοχή, πώς γίνεται να σε εξαπατήσει κάποιος; Αλλά ακόμα και αν τύχει να φτάσει στα αυτιά σου ή καλύτερα στον εγκέφαλό σου, δεν έχει σημασία γιατί ο άλλος απέτυχε να σταθεί αντάξιός σου. Η διάκριση ωστόσο, που ξεφεύγει από τα κριτήρια τα αυστηρώς διαγνωστικά για τον σύγχρονο ναρκισσιστή είναι ότι η αξιοπρέπεια του επίσης χάνει τον αρχικό της συμβολισμό στις διαπροσωπικές και διομαδικές συναλλαγές, αφού για να παραμείνει η αυτο-εικόνα ανέπαφη βυθίζεται όπως ο ιστορικός Νάρκισσος στη λίμνη των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης, οπότε παρέχει για να τιμωρήσει για την επερχόμενη αγνωμοσύνη και να επιβεβαιωθεί μέσα απ’την επίδειξη της δικής του ατρωσίας  και την απόσπαση και λοιπών και λοιπών υποσχέσεων βελτίωσης απ’τον παρτενέρ.

Τελευταία σημείωση για τον νάρκισσο της διπλανής πόρτας, ακόμη και αν δεν είναι ξεκάθαρο αν χαρακτηρίζεται από υψηλή ή χαμηλή αυτοπεποίθηση, αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι ανήκει με βεβαιότητα στα κεκτημένα του δυτικού μας αψεγάδιαστου πολιτισμού που ανεξαιρέτως δυναμικού και κλίσεων μας θέλει επικεφαλής marketing της έκπτωτης εγωκεντρικής μας αυτοδιοίκησης.