Ρώτησαν εμένα τι σε είχα…

Τι ήξεραν αυτοί; Νόμιζαν πως σε γνώριζαν αλλά ποτέ τους δε θα ζούσαν μαζί σου όλα αυτά που περάσαμε εμείς. Νόμιζαν πως σε γνώριζαν, ενώ δεν ήξεραν τι πραγματικά σε έκανε να λυπάσαι και τι να χαίρεσαι. Πότε χαμογελούσες τυπικά και πότε γελούσες ολόκληρος….

Δε γνώριζαν πως το να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο ήταν το πιο μεγάλο σου όνειρο. Γιατί, ήξεραν μήπως κανένα άλλο όνειρο σου; Είχατε ξενυχτήσει ποτέ αγκαλιά σε ένα μπαλκόνι συζητώντας για αυτά, παρέα με την αγαπημένη σου μουσική;

Ήξεραν μήπως ποια ήταν τα αγαπημένα σου τραγούδια;

Σχετική εικόνα

Είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν την ευαίσθητη πλευρά που κρυβόταν τόσο καλά μέσα σου; Σε είχαν δει να κλαις; Να πονάς; Γνώριζαν τους φόβους που σε βασάνιζαν; Είχες μοιραστεί ποτέ σου έστω και έναν από αυτούς μαζί τους;

Είχαν δει τα μάτια σου να γίνονται δυο φωτιές κάθε φορά που κάτι σε εκνεύριζε; Είχαν παρατηρήσει πως κάθε φορά που κάτι σε απασχολούσε χανόσουν στον κόσμο σου για μέρες,και δεν ήθελες να μιλάς με κανέναν;

Και το ότι δε ζητούσες ποτέ συγνώμη, μήπως έστω αυτό το γνώριζαν; Κάθε φορά που καταλάβαινες ότι έχεις κάνει λάθος ερχόσουν με κατεβασμένο το κεφάλι και με ένα λυπημένο βλέμμα, σαν κουταβιού, και με έπαιρνες αγκαλιά. Αυτή ήταν η συγνώμη σου…

Έρχονται λοιπόν τώρα αυτοί σε εμένα και με ρωτάνε τι σε είχα. Αν ήσουν εδώ είμαι σίγουρη ότι θα γελούσες. Εσύ ήξερες τι σε είχα…

Όμως σε εκείνους τι νόημα έχει να τα πω όλα αυτά; Γιατί να τους πω ότι εσύ ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι ξεχωριστό, κάποιος που ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, γιατί να τους το εξηγήσω; Θα το ξέρω εγώ και εσύ, είμαστε αρκετοί.

<<Τίποτα δεν τον είχα, εσείς μάλλον θα τον γνωρίζατε καλύτερα…>>.