Σαν το σπίτι σου δεν έχει

Με μια πρόχειρη ματιά οι μισοί Έλληνες ηλικίας 20-30 μένουν ακόμα με τους γονείς τους. Είναι δύσκολο, σίγουρα, να φύγεις από το σπίτι σου εν έτη οικονομικής κρίσης, αλλά ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε ότι ίσως αυτό ν’ αποτελεί και μια μικρή δικαιολογία. Ακόμα κι αν ο μισθός σου είναι ο κατώτατος, μπορείς να βρεις ένα μικρό σπίτι με φθηνό ενοίκιο και να ζεις μονάχα με τα απολύτως απαραίτητα. Είναι εφικτό, αλλά δεν είναι επιθυμητό.

Ποιος θ’ αφήσει τη θαλπωρή του σπιτιού του και της οικογένειας του; Το ζεστό φαγητό της μαμάς, τα καθαρά ρούχα; Είναι ωραίο να σε περιποιούνται, να τα βρίσκεις όλα έτοιμα και τζάμπα. Εσύ θα αναλάβεις αυτά που μπορείς και δεν σε ξεβολεύουν από το πρόγραμμα σου, ενώ για οτιδήποτε προκύψει, υπάρχει πάντα το Plan B της μαμάς και του μπαμπά.

Είμαστε τεμπέλικος λαός εμείς οι Έλληνες, χωρίς παρεξήγηση. Με αργούς ρυθμούς κι από αναβολή σε αναβολή αφήνουμε για αύριο, αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα. Είμαστε ικανοί, μπορούμε, αλλά δεν θέλουμε. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Γιατί να αισθανθείς αυτή την πίεση της ενήλικης ανεξάρτητης ζωής, εφόσον έχεις την επιλογή της άνεσης; Και χωρίς να έχω την πρόθεση να ρίξω ευθύνες στους γονείς που μας μεγάλωσαν, μήπως τελικά είναι λογικό να θέλουμε αυτή την άνεση στη ζωή μας, γιατί έτσι μάθαμε;

Η γενιά των 80s και 90s είμαστε τα καλομαθημένα παιδιά. Γνωρίσαμε τις πολυτέλειες και ζήσαμε μέσα σ’ αυτές. Είναι δύσκολο λοιπόν, ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής ακόμη και τώρα. Έχουμε πάντα το back up του πατρικού μας και το προτιμάμε από το να στερηθούμε τις απολαύσεις της ζωής. Ίσως αν δεν το είχαμε, να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κι ίσως ακόμα, αν το δούμε από την άλλη πλευρά, τη συναισθηματική, φοβόμαστε να φύγουμε. Όταν έχεις στο μυαλό σου το ιδανικό πρότυπο του σπιτιού σου και των γονιών σου, φοβάσαι ότι, αν  επιχειρήσεις σήμερα το ίδιο, δεν θα πετύχει. Γι’ αυτό ναι, ευθύνεται και η οικονομική κρίση. Τι να το κάνεις το δικό σου σπίτι και την ανεξαρτησία σου χωρίς γερά θεμέλια; Το πιο πιθανό είναι να διαλυθεί σε μερικούς μόλις μήνες.

Οπότε σκέψου, ότι  δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Το 48% είναι ένα μεγάλο ποσοστό και εσύ είσαι μέσα σ’ αυτό. Μείνε στα σίγουρα, για όσο το έχεις ανάγκη. Μπορεί ν’ αργήσεις να φύγεις από τη Χώρα του Ποτέ, αλλά θα φύγεις. Θα φύγεις και θα είσαι σίγουρος ότι θα φτιάξεις μια καινούργια Χώρα του Ποτέ, που ποτέ δεν θα καταρρεύσει και πάντα θα είναι έτοιμη να φιλοξενήσει έναν ακόμη Πίτερ Παν.