Σε είδα… Ξανά.

Σε είδα. Πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει επίμονα κάποιον. Τρόμαξα και εγώ. Σε κοιτούσα συνέχεια, ντρεπόμουν, δεν μπόρεσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου στιγμή, δεν μπόρεσα να διώξω το βλέμμα μου, δεν μπόρεσα να στρέψω την προσοχή μου αλλού..

Θυμάμαι τα πάντα. Τι φορούσαμε, τι ήπιαμε, πως ήσουν, που ήσουν και τι έκανες πριν έρθεις στο ραντεβού. Όλα.

Θυμάμαι ακόμα και τα λόγια της γνωριμίας και όσο τα σκέφτομαι τόσο έρχονται στην επιφάνεια όλο και περισσότερες στιγμές δικές μας.. (Κάπου εδώ ξετρυπώνει και το βλακώδες χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά).. Ναι, ναι εκείνο που σχηματίζεται καθώς μιλάς για κάποιον και σιγά σιγά γεμίζουν ροδοκόκκινο χρώμα τα μαγουλάκια.. -ντομάτα face-.

Τόσο όμορφη στιγμή, εγώ, εσύ και η αμηχανία. Γελάκια, πειράγματα, ματιές.. Τόσο αγνά, γλυκά και συνάμα τόσο ύπουλα και πονηρά..

Σε είδα ξανά. Και πάλι η ίδια αμηχανία, μα υπήρχε στοργή αυτή τη φορά και μια αγκαλιά σφιχτή με ένα φιλί. Μα τι φιλί -αχ τι φιλί- . Τρέμουλο παντού, οι παλμοί δυνατοί.. Κάθε φορά και πιο δυνατοί.

Σε είδα ξανά και ξανά και ξανά.. Και όσο σε έβλεπα ήθελα το ξανά να γίνει ξανά. (Επανάληψη στην επανάληψη.)  Έγινε μία, δύο, τρεις ώσπου μπήκες στην καθημερινότητα και μετά από τόσα ξανά φτάσαμε εδώ. Και τώρα; Για πες μου. Πως νιώθεις για όλα αυτά τα ξανά; Είχαν νόημα & ουσία;!

Ένα ξέρω…

Σε είδα ξανά & θέλω ξανά.