Sweet dreams are made of…
Φανταστείτε πως είστε διακοπές στο αγαπημένο σας μέρος και ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι ο πατέρας σας δεν έχει όλες τις αποχρώσεις του πράσινου στις ξυλομπογιές, τους μαρκαδόρους και τις κηρομπογιές του και γι’ αυτό δεν μπορεί να τελειώσει την ζωγραφιά του στο (κακής ποιότητας) μπλοκ ζωγραφικής του. Έτσι, υποκινούμενοι από την ιπποτική σας τιμή, θεωρείτε πως είναι χρέος να αφήσετε τις υπέροχες διακοπές σας για να τρέξετε πίσω στην πόλη και να κινήσετε γη και ουρανό για να βρείτε τις χαμένες αποχρώσεις του πράσινου σε όλα τα πιθανά εργαλεία ζωγραφικής για παιδάκια.
Αν αναρωτιέστε τι υπέροχο έχω καταπιεί, να σας ενημερώσω ότι μόλις έφαγα μεσημεριανό και όχι, δεν ήταν ληγμένο. Η παραπάνω εμπειρία είναι χθεσινοβραδινή, και μάλιστα με έκανε να πεταχτώ αγχωμένη, στον φόβο να μην καταφέρω να φέρω εις πέρας την υψίστης σημασίας αποστολή μου. Οι περισσότεροι από ‘μας λοιπόν, τέτοια αλλοπρόσαλλα πράγματα βλέπουμε στον ύπνο μας και όχι πώς θα σώσουμε την ανθρωπότητα από το νέο καταστροφικό υπερόπλο των κακών σοβιετικών (στο σημείο αυτό να σας ενημερώσω πως οι αμερικάνοι ακόμα δεν έχουν ενημερωθεί ότι ΕΣΣΔ τέλος και ναι, έχω δει πολλά Mission Impossible τώρα τελευταία ).
Και η απορία μου δεν είναι γιατί βλέπω ό,τι βλέπω, αλλά γιατί αυτοί οι δύο κόσμοι, της πραγματικότητας και των ονείρων είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Γιατί ενώ θα μπορούσαμε άνετα να τραγουδάμε ένα ολόκληρο βράδυ άριες σε κουφή φώκια, την ημέρα γινόμαστε κύριοι και βάζουμε αυτόματα την κοινή λογική μπροστά. Θα μου πείτε, και τί να κάναμε δηλαδή, να στεκόμασταν στις ράγες του τραίνου έχοντας την απόλυτη πεποίθηση ότι θα περάσει από πάνω μας όλος ο συρμός και εμείς θα εξακολουθήσουμε να είμαστε σε άριστη σωματική κατάσταση ή ότι θα πίναμε χλωρίνη γνωρίζοντας πως θα μεταλλαχθεί αυτόματα στον οισοφάγο μας σε χυμό πορτοκάλι;
Εντάξει, θα πάω να τσεκάρω αν το φαγητό ήταν ληγμένο, αλλά σκεφτείτε λίγο την ακραία αντίθεση των δύο αυτών “κόσμων”. Λέτε γι’ αυτό να βγήκε η φράση “της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά”; (nope nope, ξέρω ότι δε βγήκε γι’ αυτό..) Να πω την αλήθεια νομίζω ότι θα το ευχαριστιόμουν πολύ αν μπορούσα να “γράφω” σε μια συσκευή κάθε βράδυ τα όνειρά μου και να τα βλέπω ταινιούλα την άλλη μέρα. Ξέρω πως σίγουρα έχετε αναρωτηθεί κι εσείς μήπως τα όνειρα δεν είναι απλά το σινεμά του εγκεφάλου μας, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό, κάτι..ζωντανό. Και όλοι έχουμε την εμπειρία από κάποια όνειρα που μας αφήνουν την αίσθηση του τόσο αληθινού…
Κάποτε, στο μοναδικό age of innocence 17-19, στα όνειρά μου πετούσα -όταν ήθελα εγώ- κι αυτό με έκανε να βλέπω τον ύπνο ως μια μαγευτική καθημερινή εμπειρία, περίμενα την ώρα που θα έπεφτα να κοιμηθώ γιατί, κατά κάποιο πολύ περίεργο τρόπο, έκανα το υποσυνείδητό μου να μου δείχνει αυτά που ήθελα να δω. Cool, ain’t it? Την ημέρα σχεδίαζα τοπία και κόσμους με όσα είχα δει, έγραφα σενάρια εμπνευσμένα από τις φανταστικές μου περιπέτειες, περίμενα με ενδιαφέρον το επόμενο βράδυ να’ρθει. Και με αυτό τον τρόπο, χωρίς να το πολυκαταλάβω, είχα πρακτικά μεταβάλει τις νυχτερινές μου φαντασίες, σε κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Βέβαια αυτή η τόσο καλή φάση κάποτε μας τελείωσε, και μάλλον χαίρομαι γι’αυτό.
Για να κλείσω λοιπόν τον δικό μου γραπτό παροξυσμό, σκέφτομαι πως ίσως όλη αυτή η ‘weee’ φάση με τα όνειρα να είναι η σωστή ισορροπία που χρειαζόμαστε, το ξέσκασμα του Mr.Hide μέσα μας για να μη τρέχουμε την ημέρα στους δρόμους κακαρίζοντας σαν κοτόπουλο ή πιστεύοντας πως θα πετάξουμε. Άλλωστε όπως λέει και η Σιδηρά Παρθένα στο Dream of Mirrors “..am I still inside my dream? Is this a new reality, Something makes me feel that I have lost my mind“..
— Δεν σας τρομάζουν αυτοί που δε θυμούνται τα όνειρά τους ποτέ;; —
