Συγγνώμη για χθες, είχα πιει…

Η ώρα πέντε το απόγευμα κι εσύ προσπαθείς να μου πάρεις πίσω τη χαρά και την ικανοποίηση που μου ‘δωσες στις πέντε το χάραμα. Είναι το πιο ξενέρωτο μήνυμα που θα μπορούσες να μου στείλεις, είναι μια προσπάθεια που πέφτει στο κενό, είναι το μήνυμα <<να μαζέψω τ’ ασυμμάζευτα.>>, έτσι φαίνεται στα μάτια μου.

Δεν τα μαζεύεις έτσι, δεν τα παίρνεις πίσω τα χθεσινοβραδινά καμώματα σου μ΄ ένα κρύο ντουζ. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ήθελες και το έστειλες. Είτε γύριζε μέρες στο μυαλό σου είτε η στιγμιαία σκέψη σου έγινε πράξη μέσα στο μεθύσι σου. Εμένα ποσώς μ’ ενδιαφέρει τι από τα δύο έγινε. Το αποτέλεσμα μετράει. Γιατί μέσα σ΄εκείνο το μεθυσμένο μήνυμά σου, μου δειξες, ότι τα ψευτοπρέπει σου σε κρατάνε μακριά μου κι όχι τα θέλω σου. Μου δειξες πως πίσω απ’ όλα εκείνα τα τείχη εγωισμού που έχεις χτίσει υπάρχει ένας άνθρωπος ευάλωτος. Ένας άνθρωπος που αμφιταλαντεύεται και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει πίσω από το τείχος την καλή του πλευρά, τη συναισθηματική. Μου δειξες πως υπάρχει Θεός!

Ξέρεις, ούτε και που το πήρες πίσω με νοιάζει. Όχι, δε με απασχολεί που μου κατέβασες τον ουρανό με τ’ άστρα στη γη κι ύστερα μου τ΄άρπαξες μέσα απ’ τα χέρια. <<Μου λείπεις ρε γαμώτο.>> Μηνύματα που κυμαίνονται σε τέτοιες κλίμακες εμένα μου αρκούν. Μου αρκεί που έχεις αισθήματα, μου αρκεί που νιώθεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Όσο για μένα; Ζούσα προ μηνύματος θα ζήσω και μετά μηνύματος.

Εξάλλου, τα ‘χω κάνει κι εγώ αυτά. Έχω στείλει κι εγώ μηνύματα που έπιασαν πάτο σε ώρες πάντα απαγορευμένες. Η μόνη απορία που μου χει μείνει σήμερα, είναι πως έβλεπα να τα πληκτρολογήσω. Και σ΄ εκείνους που <<έπρεπε>> έστειλα κι εγώ δεύτερο μήνυμα την επόμενη μέρα. Έστειλα εκείνο το μοιραία δειλό μήνυμα << σόρρυ, είχα πιεί εχθές…>>. Κι ήταν πράγματι, όλη η δειλία κρυμμένη ακριβώς μέσα σ΄αυτό μου το μήνυμα, όπως και στο δικό σου.

Τα μεθυσμένα μηνύματα λέγανε και θα λένε πάντα την αλήθεια. Ίσως την αλήθεια δραματοποιημένη, λίγο μεγαλοποιημένη. Ίσως λίγο πιο ωμή και στεγνή. Παραμένει αλήθεια όμως. Κι αυτή την αλήθεια δύσκολα την κοντρολάρεις νηφάλιος. Είναι μια αλήθεια που σε τσούζει λιγάκι, σε πονάει. Μια αλήθεια που δεν ήθελες με τίποτα ν’ ακουστεί. Έτσι, για την αξιοπρέπειά σου και μόνο στέλνεις τέτοια αηδιαστικά δειλά μηνύματα. Μα όσο και να βιάζεσαι αγαπητέ αποστολέα να τα πάρεις όλα πίσω, να σε πληροφορήσω ότι ο παραλήπτης έχει πάρει ήδη το προβάδισμα.

Ευτυχώς τελικά που υπάρχει και το αλκοόλ να παίζει λίγο με το μέσα μας, να μας ταρακουνάει. Τι ενδιαφέρον θα είχαν οι άνθρωποι φτιαγμένοι τέλεια συγκρατημένοι; Καλύτερα έτσι λοιπόν. Αφού δεν είμαστε ικανοί ν’ ανοίγουμε το στόμα μας τις ώρες που πρέπει και να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τότε ναι, να μιλάει το αλκοόλ. Μέχρι στιγμής καλά τα λέει…