Συζητήσεις με τον Marlon
Με αφορμή τη δουλειά, βρέθηκα να ψάχνω μεταμεσονυκτίως φωτογραφίες του Marlon Brando, του κατά κύρια ομολογία ομορφότερου άντρα των τελευταίων δεκαετιών. Κι όπως κοιτούσα ένα σωρό φωτογραφίες παρατήρησα ότι ασυναίσθητα επέλεγα να μην ανοίγω τις φωτογραφίες στις οποίες είχε αρχίσει να είναι εμφανές ότι γερνούσε. Κι έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι και να αναρωτιέμαι διάφορα εκείνο το βράδυ..
Σαν να έπιασα κουβέντα μαζί του και πρώτα πρώτα του είπα πόσο με εκπλήσσει που η ομορφιά κι η γοητεία και όλα αυτά κάποτε περνάνε, ακόμα κι αν είσαι ο πιο όμορφος άντρας που έχει υπάρξει. Αναρωτήθηκα πώς να αισθάνονται όλοι αυτοί οι ηθοποιοί κι οι άνθρωποι της οθόνης που επενδύουν πάνω στην εμφάνισή τους, όταν αυτή αρχίζει φυσιολογικά και ξεθωριάζει, και αν ωστόσο δεν έχουν προλάβει να γίνουν διάσημοι, δεν έχουν πια κάτι να πουλήσουν..
Για τον Μάρλον βέβαια δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ακόμα κι όταν άρχισε να φαίνεται πως.. “μεγάλωνε”, ήταν ο ένας και μοναδικός Marlon, δεν είχε ανάγκη από αυτά. Σίγουρα όμως μέσα του κάτι έλεγε. Μπορεί να μην έχεις ανάγκη την βιτρίνα σου για να επιβιώσεις αλλά σίγουρα σε ενοχλεί μέσα σου, στον καθρέφτη σου, όταν βλέπεις πως αρχίζεις και..γερνάς. Εκτός κι αν είσαι τόσο ώριμος και έχεις τόση εσωτερική ειρήνη ώστε να μπορείς να το βλέπεις φυσιολογικά και να χαίρεσαι μ’ αυτό. Εκείνος μου είπε πως έζησε τόσο έντονα και γρήγορα που δεν πρόλαβε να κάτσει καν να το καλοσκεφτεί. Μου είπε ότι του άρεσε να ευχαριστιέται τη ζωή σε κάθε ηλικία κι ότι αυτό προσπαθούσε να κάνει, ασχέτως αν αυτό τον οδήγησε πολλές φορές σε λάθος επιλογές ή αποφάσεις.
Είδα μια φωτογραφία του με τη Μέριλιν. Τον ρώτησα για την ομορφιά της. Μου είπε πως ήταν ανυπέρβλητη και μετά μου είπε πως το παράξενο παιχνίδι της ζωής την έκανε εκείνη να πεθάνει νέα και όμορφη, κι εκείνον γερασμένο και πλήρη ημερών. Μου είπε πώς αν μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα στην αιώνια ομορφιά και την μακρόβια ζωή, πάλι να ζήσει πολλά χρόνια θα διάλεγε κι ας μην ήταν πάντα ο πανέμορφος νέος που έκλεβε καρδιές στο “Λεωφορείον ο Πόθος”.
Τέλος τον ρώτησα και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Για όλη αυτή την πρόκληση του Χόλιγουντ να ζεις συνεχώς ανάμεσα σε πανέμορφους ανθρώπους, επιτυχημένους, ωραιοπαθείς, που μεγάλωσαν χτίζοντας μια εξαιρετική βιτρίνα, αυτήν που εμείς οι θεατές βλέπουμε, κι ένας απ’ αυτούς να είσαι κι εσύ, να μαθαίνεις να ζεις σε μια κοινωνία που καλλιεργεί το εγώ σου. Μου είπε πως είναι δύσκολο μέσα σ’ όλη αυτή την λάμψη των φώτων να βρεις την αλήθεια στους ανθρώπους αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό, και πως στο τέλος όλοι είμαστε άνθρωποι κι αυτό που ζητάμε καταληκτικά δεν είναι ούτε η δόξα ούτε τα πολλά λεφτά ούτε η καριέρα, μόνο είναι ένα κομμάτι αληθινή ευτυχία και για ‘μας.
Τελευταία του κουβέντα ήταν ότι όταν πια έχεις φύγει από’δω δεν έχει σημασία πόσο διάσημος έγινες, πόσο όμορφος ήσουν και πόσα χρόνια έζησες, δεν έχει σημασία αν εξακολουθούν ακόμα οι άνθρωποι να κοιτούν μαγεμένοι τις φωτογραφίες σου, ούτε πόσα δολάρια αυτές πωλούνται, παρά μόνο αν όντως έζησες αληθινά τα χρόνια που σου δόθηκαν…
Ήθελα να τον ρωτήσω κι άλλα, αλλά η ώρα είχε περάσει κι εγώ είχα απομείνει να κοιτώ τις φωτογραφίες και να αναρωτιέμαι διάφορα. Κι επειδή ήθελα να θυμάμαι τον πανέμορφο Μάρλον με το μοναδικό βλέμμα, κράτησα μια τέτοια φωτογραφία του, να μου θυμίζει όσα φιλοσοφικά περί ζωής και θανάτου συζητήσαμε…
“The only reason I’m in Hollywood is that I don’t have the moral courage to refuse the money”.