Τι είναι για τα παιδιά ο χωρισμός;

‘Ολο και περισσότερα διαζύγια (τουλάχιστον νομικά) και όλο περισσότερες συζητήσεις για τον τρόπο διαχείρισης των παιδιών μετά απ’αυτά είναι δείκτες μιας πραγματικής κατάστασης με υποκειμενικά αξιολογικά κριτήρια για τον καθένα. Ωστόσο, σ’αυτές τις περιπτώσεις ο κύριος αξιολογητής εμφανίζεται το παιδί που προσπαθώντας να ερμηνεύσει την καινούρια συνθήκη, καταλήγει πολλές φορές να επωμίζεται το βάρος μιας επιλογής που σίγουρα δεν είναι δική του. Πώς το τελευταίο θα γίνει κατανοητό από εκείνο είναι αρκετά κεφάλαια σε βιβλία επιστημονικά ή μη, με φράσεις και στάσεις που πρέπει να γίνουν μερικές φορές πρόβα μπροστά απ’τον καθρέπτη για να πείσουν ακόμα και παιδιά πολύ μικρής ηλικίας. Οπότε ας μείνουμε στο βίωμα.

Παρόλο που οι γονείς δεν χάνουν ποτέ τον γονεϊκό τίτλο, όπως αυτός ορίζεται με βάση την υποχρέωση και την ανάγκη για ‘ισόβια’ μέριμνα προς το παιδί, εκείνο στις ελάχιστες των  περιπτώσεων θα ασχοληθεί με το τεστάρισμα αυτό. Ασυνείδητα η οικογένεια απ’την οποία το παιδί προέρχεται λειτουργεί ενιαία αποκλείοντας το ενδεχόμενο διάλυσης, οπότε αν αυτή συνέβη κινεί μηχανισμούς αιτιολόγησης.

Για πολύ καιρό θα αναρωτιέται τι πήγε στραβά και πώς η παρουσία του επηρέασε την σχέση των γονέων του, θα βγαίνει στις νοερές συγκρίσεις με τους συνομήλικούς του μείον, ενώ ο ρόλος που του ανατίθεται είναι του εξισορροπιστή. Μεγαλώνοντας και συνάπτοντας σχέσεις μεγαλύτερου εύρους και αναλαμβάνοντας περισσότερους ρόλους, αρχίζει να αναλογίζεται τα μερίδια ευθυνών, να ζυγίζει και να απαιτεί.

Όταν λοιπόν, γίνεται κριτής εξετάζει τα εναλλακτικά σενάρια, τις υποχωρήσεις και τις δεσμεύσεις που υπόσχεται ο καθένας και κάποτε οι γονείς του μέσα από κάποιες επιλογές του πρόσφατου ή μακρινού παρελθόντος.

Μαθαίνει ότι ασφαλώς κανείς δεν καταδικάζεται σε αιώνια καταπίεση ή δυστυχία επειδή κάτι δεν προέβλεψε σωστά και ότι πολλές αποφάσεις ζωής είναι ένα ρίσκο, η παγίδα του οποίου δεν είναι αναπόφευκτη. Παράλληλα, αντιλαμβάνεται πως ό,τι  δεν λειτουργεί όπως προγραμματίσαμε θέλει προσπάθεια, κάτι μπορεί να αμελήσαμε να τροποποιήσουμε στις ρυθμίσεις και όχι αλλαγή ή πως δύο παιχνίδια στις γιορτές και δύο διαφορετικά πακέτα διακοπών είναι πολύ πιο εύκολο να ξεχαστούν και κάποια στιγμή να μην αρκούν, όταν το εύκολο ήταν το πρώτο του μάθημα και εκείνο που για πολύ καιρό ακόμα θα επιλέγει να παρακολουθεί μέσα από ταινίες ή σεμινάρια ή βιβλία για να καταλήξει αν πρέπει να του κάνει ειρήνη ή όχι.

Ας σταματήσει παρακαλώ και η έβδομη τέχνη να είναι ευγενικός χορηγός των σύγχρονων διαζυγίων και οδηγός προς ναυτιλομένους με όμορφα στολισμένους διαλόγους σε κλίμα κατανόησης και συμπάθειας. Εξαιρώντας συνθήκες που δεν υπάρχει διέξοδος από ένα τοξικό και καταδικασμένο σε διάλυση έγγαμο βίο (και αυτοί που αντιλαμβάνονται τη χρήση των όρων δεν θα αναρωτηθούν), υποχρέωση όλων είναι η διατήρηση  όλων των οικογενειακών δεσμών, αναλογιζόμενοι το συναίσθημα της επίτευξης που συνοδεύει το κατόρθωμα του φαινομενικά ακατόρθωτου. Εκμεταλλευτείτε το.

Τα πραγματικά ακατόρθωτα δεν σου αφήνουν το περιθώριο απόφασης και προσαρμογής.