τις Κυριακές τα βράδια

Κυριακή βράδυ κι ο αέρας είναι βαρύς, όχι της πόλης, μα ο δικός μου. Συναντώ ανθρώπους που δεν ξέρω, περπατώ, βλέπω, αισθάνομαι. Αισθάνομαι το κενό της Κυριακής, το κενό της απουσίας σου. Ζω μαζί σου και κάθε μέρα σε χάνω. Και το κενό της απουσίας σου είναι λυπηρό, επουλώνεται κάθε απόγευμα και ξανανοίγει το πρωί που η πόρτα θα κλείσει κι εσύ θα φύγεις κι η ζωή μου θα μου φαίνεται άσκοπη, σα να μη ξέρω πώς να φερθώ τώρα που έφυγες.

Φίλε μου που έμαθα να ζω μαζί σου, τίποτα δεν είναι ίδιο όπως όταν είσαι εδώ, κι ας ξέρω πως σε 9 ώρες πάλι θα σ’ έχω.

Κυριακή βράδυ και ζηλεύω όλους όσοι σε καπηλεύονται, γιατί μου στερούν αυτό που αύριο θα στερηθώ πάλι. Κυριακή βράδυ κι ο εγωισμός μου πάλι κλέβει την παράσταση, ο υπολογιστής παίζει μανιωδώς thrash κι εγώ αρνούμαι να συνεργαστώ με οτιδήποτε και πίσω από την αντιδραστική αυθυποβολή μου στοιβάζω κούτες σκέψεων κι οι στίχοι τσακίζουν την εκκωφαντική σιωπή της απουσίας σου: “it’s Saturday, there’s no more school, there hasn’t been for years..“. Ω τα Σάββατα.. Ζω όλη τη βδομάδα για τα πρωινά του Σαββάτου που δε θα φύγεις..

Κι όλο γυρίζει ο νους μου σ’ εκείνα τα χρόνια που ο χρόνος δε μετρούσε κι εγώ τα είχα όλα. Όλα. Εσένα, τη σοφίτα, τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, τη λίμνη κατάλευκη, παγωμένη και το χιόνι που έπεφτε μαγικό και με έπειθε πως ζούσα ένα μαγικό παραμύθι που δε θα τέλειωνε ποτέ..

Το παραμύθι τελείωσε, η χιονισμένη πόλη κάποτε έλιωσε και τώρα παιδιάστικα παρακαλάω τα πρωινά να μη φύγεις. Και όταν γυρνάς είναι σαν τον μύθο της Περσεφόνης που όλα ανθίζουν. Και ξέρω πως γίνομαι αχάριστη και ασεβής συνεχώς, αλλά να, είναι τόσο ζωτικό και τόσο ανθρώπινο…μου λείπεις. Γιατί κάποτε σε είχα δικό μου να μεγαλώνουμε μαζί, θυμάσαι;

Και κάπου εκεί προς το μεσημέρι πάω να συνηθίσω την απουσία σου και συμφιλιώνομαι με την πραγματικότητα. Και το απόγευμα πάλι ανοίγει η πόρτα κι είναι γιορτή για ‘μένα κι οι ψυχικές μου καθημερινές μεταβάσεις με κάνουν να θυμάμαι πως καλώς ή κακώς η χαρά μου εξαρτάται από ‘σένα και…μη μου αρχίσετε το κήρυγμα ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε η πηγή της χαράς και της δύναμης για τον εαυτό μας, γιατί εγώ έχω επιλέξει, χρόνια πολλά τώρα, να τα δέσω γερά όλα αυτά, να δέσω την ψυχή μου στην ψυχή του πιο δικού μου ανθρώπου.

Καλή σου μέρα αγαπημένε μου φίλε, θα τα πούμε το απόγευμα.