Το ποτήρι

 

Ίσως να φταίει το ξενύχτι σε συνδυασμό με το γεγονός πως δε μου πάει τόσο το σερί. Ίσως η αδιαφορία πάνω σε κάποια πράγματα να γεννάει ακόμη περισσότερη αδιαφορία. Ίσως να φταίει η εποχή που γινόμαστε όλο και περισσότερο απαθείς στα εξωτερικά ερεθίσματα. Δε μιλάω μόνο για την κοινωνική αδράνεια ή για το γεγονός πως κανένας δεν αντιδράει σε όσα σκατά μας πασάρουν με πολύχρωμο περιτύλιγμα. Αναφέρομαι κυρίως στη συναισθηματική απάθεια που μας μετατρέπει σιγά σιγά σε όντα που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα. Ας τα ονομάσουμε ποτήρια. Ένα ποτήρι δε νοιάζεται για το περιεχόμενο που το γεμίζει, είτε είναι νερό είτε αλκοόλ. Δεν το νοιάζει αν είναι πεντακάθαρο ή άπλυτο και σάπιο για βδομάδες ξεχασμένο στο νεροχύτη (προσωπική εμπειρία, δε θέλω σχόλια). Ίσως, αν είχε συναισθήματα, να το ενδιέφερε να μη σπάσει ώστε να παραμείνει χρήσιμο.

Εμείς είμαστε χειρότεροι από το ποτήρι. Δε μας ενδιαφέρει να παραμείνουμε ή να γίνουμε χρήσιμοι σε κάτι, παρά μόνο αν δεχτούμε πίεση. Αν ήταν στο χέρι μας θα καθόμασταν ολημερίς χωρίς να κάνουμε τίποτα και θα χαζεύαμε το άπειρο. Τουλάχιστον η πίεση μας κάνει παραγωγικούς με κάποιον ειρωνικό τρόπο, τόσο στον εργασιακό τομέα όσο και στον ακαδημαϊκό, τον σχεσιακό και η λίστα συνεχίζεται με πολλές ακόμη κατηγορίες. Σε καμία περίπτωση δε λέω πως απολαμβάνω να πιέζομαι ή να λειτουργώ υπό πίεση, απλά προσπαθώ να κοιτάω τη θετική πλευρά, κάτι που δεν κάνω συνήθως ποτέ τα τελευταία χρόνια μέσα στην απαισιοδοξία μου.

Ας ασχοληθούμε όμως λίγο με τη συναισθηματική απάθεια για την οποία ξεκίνησα να σας ζαλίσω η οποία, στην περίπτωση μου, προέρχεται από κορεσμό πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, π.χ. να έχεις συνηθίσει να κάνεις σχέδια, να στα ακυρώνουν πάντα τελευταία στιγμή και να βαρέθηκες να εκνευρίζεσαι, οπότε απλά σηκώνεις τους ώμους και κοιτάς τον άλλο με το βλέμμα του Πίτερ Γκρίφιν από το Family Guy. Είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο να περιμένεις αγωνιωδώς για κάτι για πολύ καιρό και τελικά αυτό να έρχεται αδικαιολόγητα καθυστερημένα ή ποτέ. Είναι άδικο να ενθουσιάζεσαι υπερβολικά για κάτι και μετά να τρως μια πίκρα πιο μεγάλη από σένα. Έτσι προετοιμάζεσαι από την αρχή για το χειρότερο δυνατό σενάριο και δεν περιμένεις τίποτα. Αν συμβεί κάτι ευχάριστο θα έχεις λόγο να χαρείς, αν πάλι όχι δεν απογοητεύεσαι γιατί “τι είχαμε τι χάσαμε;”.

Με την πλήρη απάθεια προσπερνάμε όσο γίνεται και τα νεύρα που, διάολε, είναι πολλά και τις περισσότερες φορές αναπόφευκτα. Εκεί που ήρεμα αποφασίζεις να μην αφήσεις τίποτα να σε εκνευρίσει και βάζεις στόχο να φτάσεις στην απόλυτη νιρβάνα σου θα βρεθεί κάτι να σε μετατρέψει από το γαλήνιο και ατάραχο πλάσμα, που κατά βάθος πιστεύεις πως είσαι, σε μανιασμένο θηρίο που θέλει να σπάσει και να κάψει τα πάντα με το βλέμμα του και δεν αναφέρομαι στα γλυκύτατα αρκουδάκια. Το κακό με τα νεύρα είναι πως αφού καταφέρεις να ξεσπάσεις κάπως μετά μετανιώνεις που αντέδρασες τόσο άσχημα. Δε θα έπρεπε όμως. Οι άλλοι θα έπρεπε να μη σε εκνευρίσουν τόσο, και αυτό μου θυμίζει το κλασσικό/κάκιστο αστείο (#not) “δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτός είναι μαύρος”.

Και μετά έρχεται το άλλο κομμάτι, το δυσκολότερο : η ώρα που λυγίζεις, που δε μπορείς άλλο και ξεσπάς σε λυγμούς επειδή δε μπορείς να κουμαντάρεις άλλο αυτά που συσσωρεύτηκαν. Δε μπορείς να τα ελέγξεις άλλο, δε σου είναι δυνατό να παραμείνεις το απαθές ποτήρι που ξεκίνησες. Σπας και διαλύεσαι μέσα στα μαξιλάρια σου, γιατί έχεις έναν εγωισμό που δε λυγίζει τόσο εύκολα όσο εσύ. Δε μιλάς, δε μπορείς να μιλήσεις. Απλά πνίγεσαι μέσα στο άρωμα των μαξιλαριών κι εύχεσαι να κοιμηθείς με την ελπίδα να έχουν περάσει όλα όταν ξυπνήσεις. Αυτός είναι ο κόσμος μας λοιπόν, κι αυτοί είμαστε εμείς.

Να μας χαιρόμαστε!

tumblr_o5lrmhXIBP1ugxzjdo1_500